Eimreiðin - 01.07.1938, Síða 53

EIMREIÐIN
ÞEGAR SKYLDAN BÝÐUR
285
þó lífskjör hans löngu áður búin að kenna honum hvorttveggja
nijög rækilega. Og þó að þetta væri svona örðugt, gat hann
samt ekki fengið sig til að hætta.
Einveran og nótlin vöktu í hug hans fáránlegustu hugsanir.
Eunur sjávarins, sem bárust greinilega til hans upp í vitann,
Etu ]fka einkennilega í eyrum hans, einkum eftir að þreytan
°g svefnþörfin náðu tökum á honum. Hann var ekki myrk-
fselinn eða hræddur við neitt, en þetta margbreytilega sjáv-
arhljóð minti hann á eitt og annað, sem hann hafði heyrt
eÓa lifað, og gömul atvik risu upp úr hálfgerðri gleymsku.
Eömul viðfangsefni gerðu vart við sig á ný, og hann fór aftur
a® sjá eftir hinu og þessu, sem löngu var horfið í móðu þess
þðna. Þannig seiddi nóttin sál hans inn í dularheim húmsins,
°g hann fann mjög greinilega vanmátt sinn gagnvart öllu
þessu óviðráðanlega.
Svo bætti það við þá þolinmæðisraun, sem hann háði, að
eftir miðnættið gerði hart él. Það hvesti og snjóaði ákaft, og
þ-yþór vissi vel, að sjófarendur hafa ekki mikið gagn af vita-
ijósi í slíku dimmviðri, því að það sést skamt. Hann hefði
baett> ef ekki hefði mátt búast við að bráðum myndi rofa til —
en élið stóð yfir nokkrar klukkustundir.
Loks var þessi langa og örðuga nótt liðin. Þegar fyrsta
áagsskiman sást á lofti, slökti Eyþór á vitanum og gekk heim.
Eann var slituppgefinn, en samt var hann staðráðinn í að
j)rjótast inn yfir skriðurnar. Og þó að hann sæi, þegar birti
j)etur, að bætt hafði mjög á snjóinn um nóttina og að útlitið
^ar engu betra en daginn áður, þá kom honum ekki til hugar
aÓ hætta við ferðina. Hann vissi vel, að þetta var hættuför, en
b*6i var, -að hann hafði marga hættuförina farið um dagana,
°g svo treysti hann sér ekki til að vaka yfir vitanum aðra nótt
a sama hátt og þessa, sem liðin var, en vissi með sjálfum sér,
a® það mvndi hann þó gera, ef alt yrði ólirevtt næst, þegar
b6i að kvöldi. Hann vissi fyrir víst, að sú innri hvöt, sem
knúð hafði hann kvöldið áður til að kveikja á vitanum og
baldið hafði honum uppréttum alla nóttina, myndi aftur tala
Ll hans, þegar skyggja tæki.
Legar heim kom, fann hann konu sína á fótum áhyggjufulla
á svip.