Eimreiðin - 01.01.1944, Qupperneq 46

eimreiðin
Gisiing í Reykja-vík,
Saga. Eftir Kristmann Guðmundsson.
Vinur minn einn sagði mér eftirfarandi sögu. — Hann bjó í
smábæ nálægt Reykjavík, var eðlilega oft á ferð í böfuðstaðnum
og gisti þá, þar sem bezt bentaði í svipinn, ýmist bjá kunningjum
sínum eða á gistihúsi:
Það kom nokkuð undarlegt fyrir mig í gærkvöldi, eða öllu
heldur í nótt. Ég var að skemmta mér með nokkrum öðrum,
og samkvæmið varð lielzti fjörugt, því mér er ekki alveg ljóst
livað gerðist framan af. En um þrjúleitið var tekið að renna af
mér, sennilega sökum þreytu. Var ég þá staddur heima bjá bíii-
ókunnugu fólki, ásamt fleiri gestum, og þekkti ég engan þeirra.
Allir lagsbræður mínir frá kvöldinu voru horfnir. Mér þótti
nóg um, þegar ég fór að átta mig, og skammaðist mín fyrir sukk-
ið, því í sannleika sagt er ég því mjög mótfallinn að misnota
vín, þótt mér bafi stöku sinnum orðið það á. Ég liypjaði mig því
út úr stofunni, sem við sátum í, svo lítið bar á, og fór að leita
að baðberberginu. Mér gekk illa að liafa uppi á því; þetta var
mjög stór og gamalleg íbúð, með löngum göngum og skotuin.
Þegar ég loksins fann það, þvoði ég mér vendilega um andlit og
liendur og drakk ískalt vatn eins og ég þoldi. Að þessu búnu
var ég orðinn allsgáður, en alveg aðframkominn af þreytu. Fór
ég þá að leita að liattinum mínum og frakkanum (því þetta var
síðla liausts og kalt í veðri).
Mér gekk afar illa að finna fötin. Þessi íbúð var sem sé hrein-
asta völundarliús. Dauf'Ijós loguðu liér og þar, — ég man, hvað
undrandi ég var yfir því, að það skildu vera gasljós. Og nú bra
svo við, að allsstaðar ríkti drangaleg dauðaþögn. Mér fannst það
allkvnlegt, því dunandi liávaði liafði lieyrzt iir þremur stofum að
minnsta kosti, jiegar ég fór fram á baðið. Ég liugsaði Jió sem
svo, að líklega liefðu hinir gestirnir potað sér af stað, meðan
ég var að Jivo mér, og heimafólkið farið að sofa.
Ekki veit ég, bve lengi ég var að vafra um þessa draugalegu,