Eimreiðin - 01.01.1944, Qupperneq 50

30
GISTING í KEYKJAVÍK
KI.MHEIÐIN
Ég sá og fanu yndisþokkann, sem livíldi yfir allri persónu lienn-
ar. Hiin var mjög fátæklega til fara og yfirlætislaus, næstum auð-
mjúk á svip, en enga konu hef ég séð jafn heillandi. Nú gat ég
vel greint andlitsdrætti liennar, sem voru mótaðir af alvöru og
ströngum hreinleika. Ekkert var fjær mér en að sýna henni ást-
leitni, en þó fann ég að ég myndi aldrei gleyma henni, að eftir
þessa stund myndi ég bera allar konur sainan við liana og að eng-
in þeirra myndi standast þann jöfnuð. Ég liafði aldrei Iifað un-
aðslegri augnablik, og ég lokaði augunum til þess að greypa mynd
liennar betur í Iiugann.
Þá heyrði ég, að röddin fjarlægðist eins og stúlkan væri að
ganga út úr stofunni, og ég leit upp felmtraður. Hún mátti ekki
fara! — En þá var liún horfin inn í herbergið. Ég lieyrði söng
hennar þaðan, en röddin var sífellt að lækka og þverra.
„Viljið þér ekki vera hjá mér —?“ sagði ég í liálfgerðu fáti.
Um leið og ég sleppti orðunum, fann ég, að hiún myndi geta mis-
skilið þau, auk þess sem það var ósvífni að halda vöku fynr
lienni lengur. Ég reyndi því að gera úrbót: „Fyrirgefið mér, en
þér sunguð svo vel, að ég gleymdi — það er víst langt liðiðánótt?
En — viljið þér syngja fyrir mig aftur á morgun? — Mig lang-
ar svo til að — kynnast yður.“
Þetta var allt klaufalega orðað, og ég varð hræddur um að hafa
móðgað liana, því hún svaraði engu. En sannleikurinn var sá, að
ég gat alls ekki hugsað mér næsta dag, — né framtíðina yfirleitt,
— án liennar! Ég veit, að J)að er ótrúlegl, en aldrei á æfi miniii
hef ég orðið jafn innilega snortinn af nokkurri konu.
Ég beið lengi, að mér fannst, eftir svari hennar og þorði ekki
að segja meira. Hurðin inn í herbergið var opin, og ég fann að
liún var þar enn, þó algjörð kyrrð ríkti. Og þegar ég var orð-
inn úrkola vonar um að fá svar, fór hún allt í einu að syngja
aftur, þýtt og lágt. Lagið lief ég aldrei lieyrt áður og lieldur ekki
kvæðið. Ekki gat ég lært það, en efni þess var eitthvað :■
þessa leið:
„Ég hef beðið lengi eftir því, að þú hlustaðir á sönginn minn.
F) rir þig einan er liann fagur, og þegar nótt og dagur eru liðin,
muntu gista hjá mér í annað sinn. Þá verður mér leyft uð kveikja
ljósið og næra þig.“
Ég tók þetta sem svar við spurningu miimi, og mér þótti sem