Eimreiðin - 01.01.1944, Side 59

EIMREIÐIN HVERS A [THOMAS] hardy að gjalda?
39
En jafnvel þó að ég liefði ekki birt þetta litla kvæði, lield ég,
að það liefði raunar verið réttast fvrir T. G. að velja sér ekki
Hardy að yrkisefni. Önnur og smærri munu betur við lians hæfi.
Ekki þar fvrir, gó8 skáld geta ort góð kvæði um hin ómerkileg-
ustu efni. Þannig er mælt, að kvæði Gnðmundar Böðvarssonar,
Skáld, í síðustu bók lians, Álfum kvöldsins, sé um óbeisið efni,
auinasta labbakút, sem lmoðaði saman bragðlausum vísum um
götustelpur og „var í lífsins veröld dauður maðtir, en vissi ei
neitt af því“. Þó er snilld á þessu kvæði, eins og svo mörgu öðru
eftir sama höfund. Og ekki mun hún vera um neinn garp bin
snjalla vísa Jakobs Thorarensens, er hann lætur sér nægja að
kenna við háttinn og lesa má á rniðri bls. 38 í Hra8kve8lingum
Eans. En líklega verður liún nokkuð lífseig. Óprentaða á ég við-
E'ka hnyttna vísu eftir norðlenzka konu, sem sagði mér frá því,
að hún hefði ort liana hér í Reykjavík um kaffiliúsaslæping, er
klambraði saman vísum. Þetta var ekkert trúnaðarmál, og þannig
öðruvísi um það liáttað en leyndarmálið, sem Pétur Jakobsson
trúði Tómasi fyrir og Tómas geymdi svo vel og trúlega.
I. G. er ósárt um þá, sem dánir eru. Því mátti ég yrkja livað
seni ég vildi um Grím Thomsen, þegar nánustu ástvinir lians
v°ru látnir. (Hér má skjóta því inn í, að fósturdóttir hans, merkis-
kona, sem ávalt liélt minningu lians í heiðri, er alveg nýlega
látin, þegar ég skrifa þetta). Það liggur heinlínis í orðunum, að
bá séu menn réttlausir, er leiði þeirra eru gróin. Jú, ætli ekki
við þekkjum þennan liugsunarhátt; liann virðist vera ofar-
^ega á baugi lijá íslenzkum rithöfundum núna, — gagnstætt því,
sem áður var. En við þekkjum líka níðið, sem sjálfur Grímur
Thomsen risti þessum hugsunarhætti. Tómas mun að vísu ekki
eiga ljóðmæli Gríms , og því ber að fyrirgefa lionum, að hann veit
eigi, að á enga menn bar Bessastaðaskáldið meira lof né innilegra
en þá, sem lilynntu að minningu framliðinna. Yelkomið að láta
G. fá tilvitnanir í Ijóð Gríms þessu til sönnunar. Og þegar
^ann ritar æviminningu látins læriföður síns, vill hann vanda
haiia svo, að hinn framliðni „verði ánægður með liana“. Ekki
‘0 hann hefði orðið ánægður. „Verður skyggn að sólu setztri sál,
er losnar holds við ok“. Grími kom ekki til hugar, að dauðinn
staeði á milli og skyggði á. Og enda þótt svo hefði verið, mundi
sjálfsagður drengskapur hafa gert sömu kröfuna,