Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1944, Side 60

Eimreiðin - 01.01.1944, Side 60
40 HVERS Á [THOMAS] HARDY AÐ GJALDA? kimrkiðin Svona er það nú um Grím. En livað um Hardy. Jú, bleasaðir verið þið, ég liefði svo sem mátt yrkja, ef ekkjan liefði ekki verið á lífi. Því að vitaskuld mundi hún lesa gaumgæfilega það, sem hirt er liér norður á Islandi, og ekki var liætt við, að málið yrði lienni þröskuldur. T. G. hefur sennilega grátið, og ekki krókódílatárum, yfir hugarangist ekkjunnar. Hann er talsmaður ekkna og föðurlausra, og meira en talsmaður, því að nú sé ég í Helgafelli, að hann muni ætla að fara að ala upp munaðarlaus börn Dana og Norðmanna. (Actions speak louder tlian words, segja Englendingar). Ekki er að efa liöfðingsskapinn, og fjarri sé það mér að segja, að þá séu flestir sótraftar á sjó dregnir til harnauppeldis, þegar T. G. tekur að sér það lilutverk, en liitt segi ég, að aldrei liafði mér komið hann í liug til þessarar rausnar. En það var ekkjan, sem var til umræðu, þ. e. a. s. Florence Emily Hardy. Já, og liér talar ritstjórinn, sem er að „lappa upp á íslenzkar bókmenntir“ með tímariti sínu. En „komst upp um strákinn Tuma“, segir alþýðlegt orðtæki. Þessi ágæta kona (ég hef of lítið frætt T. G. um liana og þyrfti að bæta þar um við tækifæri) liafði nú raunar legið liálft þriðja ár í gröf sinni, þegar ég orti umræddar vísur, og þrjú ár, þegar þær birtust 1 Skírni. Ég hafði ekki alveg lokið við að tala um þetta réttleysi liinna dánu. Eins og líklega í öllu öðru, eru þeir þar algerlega á önd- verðum meiði, livor við annan, Tómasarnir. T. H. taldi það eina hina allra-helgustu skyldu ritliöfundarins að halla í engu rétti framliðinna, sem engri vörn geta fyrir sig komið. Hvað 'eftir annað víkur hann að þessu efni (aftur er það auðvelt að láta i té tilvitnanir) og kallar það „a horror to contemplate“, ef rit- liöfundur gæti ekki þessarar skyldu. Sjálfur gætti liann hennar með svo frábærri samvizkusemi, að til hans verður nú jafnað i Jiessu efni, en ekki lengra. Því á ég liægt með að trúa, og vel h'kar mér Jiað, að Pétur Jakobsson braski ekki í að fá ljóð sín þýdd á erlendar tungur. Pétur mun ekki telja sig stórskáld, en skemmtun lief ég haft af ýmsu því, er hann liefur ort, og ég vildi að ég gæti sagt hið sama um kveðskap Tómasar. En ekki er dómgreind Péturs öll* um lánuð. Ég vissi eitt sinn urn leirskáld (það skiptir engu, :1
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.