Eimreiðin - 01.01.1944, Blaðsíða 71

kimreiðin
SKÓGARPÚKINN
51
Appolló spurði: „Viltu fá hörpuna mína?“ — „Já,“ svaraði
skógarpúkinn og tók lxana. Það var eins og liann vaknaði af
blundi, og hann leit í kringum sig. En draumurinn um árdegi
tilverunnar ljómaði enn í svip lians.
„Hann er bara fallegur“, sagði Venus. „Er þetta — er þetta
Anteus?“ spurði Vúlkan Herakles. En Herakles vildi fá að
hlusta áfram í friði.
Skógarpúkinn greip liörpuna og gleymdi sér óðara aftur. Hann
vissi ekki, hvar liann var staddur né fyrir liverja liann var að
syngja.
Hann söng óð mannsins. Maðurinn er moldin, sem vill kom-
ast til liimna. Maðurinn var gerður afturreka, og liann var kúg-
aður. Söngvarinn minntist ekki á Prómeþeif, en bjarma hins
stolna elds brá fyrir í augum lians, þegar liann söng um viður-
eign mannsins við vonda konunga og eigingjarna guði. I þess-
ari baráttu hafði maðurinn orðið bræðilégur. Engan skyldi furða
á því! Þegar farg er lagt á mannsandann, brýst hann undan
farginu. Enn er mannsandinn fastur í óskapnaðiniun, aðeins
að liálfu leyti liefur bann losnað úr feninu. Þetta er undir yðar
stjórn, þér guðir! Enn berst maðurinn liarðri baráttu við nátt-
úruöflin, við jarðveginn, við pestina, við óravegu hafsins. Efnið
beldur lionum niðri, örlög bans eru því nær alveg fólgin í því,
því að það vekur ástríður bans. Enn ræðst einn liópur manna
gegn öðrum, og stýrir sinn konungurinn bvorum þeirra.
En sá dagur mun upp renna, ó guðir, þegar maðurinn beizlar
náttúruöflin og beitir þeim fyrir frelsisvagn sinn! Þegar liann
gerist drottnari þeirra, sem nú eru kúgarar lians. Ég lieyri snark
eldsins undir öskunni, ég sé eikina í linotinni. Maðurinn, binn
kúgaði, mun rísa upp og vaða eldinn eins og djöflarnir, þjóta
unx skógana, árnar, fjöllin, loftið, með kyndil, sem kveiktur er
við eld stjarnanna. Hann mun segja við efnið: „Svífðu á vængj-
um!“ og bann mun segja við takmarkanirnar: „Tilveru yðar er
lokið!“'Verið getur, að einn góðan veðurdag varpi liann af sér
binu óhreina lielsi, sem duftið leggur á mannsandann, — að
einhverntíma svífi þessi jarðarormur á vængjum um bimininn.
Lyftu þér, mannsandi, gerðu uppreisn! Legðu leið þína um-
bverfis Ijósið, gakk inn í söngsveitina miklu, varpaðu synda-
okinu frá þér, vertu mannlegur, skapaðu bina dásamlegu þrenn-