Eimreiðin - 01.09.1962, Qupperneq 31

EIMREIÐIN
207
^Lindinn Jósel' lætur hún skríða
l,ndir borðið og þar liringar hann
ofan á fætur hennar. Síðan bið-
llr hún um hálfflösku af hvítvíni
°g tvö glös. Það er eins og hún eigi
'°u á gesti, því að hún lætur ann-
glasið gegnt sér á borðið en
Lellir aðeins í sitt glas.
Hún drekkur nokkra sopa hægt
°8 settlega og með töluverðum há-
Uðleik í bragði, og hún smjattar
°8 kjamsar og virðist njóta bragðs-
!ns- Þegar hún hefur lokið úr glas-
*Uu og jlept i þag aftur tekur hún
a® mjaka sér til á stólnum og blása
L'ðar út kinnarnar. Augnaráðið
'erður hýrlegt og eins og dreymið
‘lnnað veifið. Svo dillar hún öðrum
|*tinum og hampar hundinum, og
’aUn virðist kunna þessu vel.
Kliður og háreisti færist í auk-
<lUa við borð listafólksins, og þetta
nrkar eins og örfun á Maríu. Hún
’rosir ofurlítið með sjálfri sér og
8lóðin í augum hennar verður heit-
ar’> og roði færist í mélgráar kinn-
‘lrnar. Hún ýtir hattinum aftur á
'rakkann, þenur út kinnarnar, svo
‘l® þær verða eins og uppblásnir
e’gir, sem springa svo skyndilega,
I’egar hún andar frá sér. Þegar hún
er komin langt niður í annað glas-
’ekur hún að róta í tösku sinni,
!’n’r upp úr henni ýmislegt smá-
e8’> myndir, klúta, dósir, þráðar-
'•uzli og þess háttar, og þessu raðar
l>n öllu á borðið fyrir framan sig.
rrLtn hjalar eitthvað í barm sér og
er kímileit, en síðan raðar hún
’Litunum nostursamlega aftur nið-
lírið
1 töskuna. Svo klappar hún á
og kallar hundinn Jósef und-
an borðinu, býður honum sæti á
stólnum gegnt sér og brosir kank-
víslega til hans. Hann rís upp á
afturfæturna, vippar sér upp á stól-
inn, sezt þar og leggur aðra fram-
löppina upp á borðið, bíður hæ-
verskur þar til María hefur helt
ofurlitlum dreitil af hvítvíni í glas-
ið. Þá lítur hann á hana, og þegar
hún klingir glösum, rekur hann
tunguna niður í glasið og lepur.
— Jæja, Jósef minn, þá hittumst
við hér einu sinni enn! segir hún
og horíir mildilega á hundinn. —
Velkominn, Jósef, og skál fyrir því
liðna! Skál fyrir öllum minning-
nnum frá því forðum daga, Jósef
minn!
Hundurinn hallar undir flatt, og
sleikir svo innan glasið, og María
segir ekki fleira, en yfir svip hennar
kemur kyrrlátur og friðandi blær,
augnaráðið verður fjarrænt og það
er eins og hún horfi gegnunr hund-
inn eða framhjá honum, eitthvað
óralangt út í bláinn — inn í liðinn
tíma.
Þannig situr hún langa stund,
og dreypir öðru hvoru á víninu. En
þegar hún hefur lokið úr flösk-
unni, er sem hún komi til veru-
leikans á ný. Hún hverfnr úr heimi
minninganna, og sér nú fyrir sér
hundinn á stólnum hinum megin
við borðið. Þá dæsir hún, hvessir
augun á hann og segir:
— Snáfaðu undir borðið, tíkar-
bósinn þinn! Ekki nema það þó að
silja uppi á stóli, sem heldrimaður
hefur setið á!
Og þegar hún hefur þetta mælt,
stendur hún upp, fer í kápuna og