Eimreiðin - 01.09.1962, Qupperneq 65

EIMREIÐIN
241
há. En húsbóndinn latti hana far-
‘Rinnar, þótt undir niðri væri
i1;*nn henni mjög fýsandi. En kurt-
eisi hans og hæverska ásamt
'uðuleika kennaraembættisins
vann bug á gremjunni. En konan
Var ekki á sama máli, þetta væri
fuH ástæða til að kvarta, en það
^ti að gerast á hæverskan hátt,
■Uls ekki að rífa neinn stólpakjaft.
iderra Yang óttaðist, að konu hans
Þstti hann of ragur, svo að hann
Sl°ð ekki þver gegn. Frú Yang fór
að finna frú Ming.
»Er það frú Ming? Ég heiti
^ang,“ sagði hún afar hæversk-
lega.
Frú Ming vissi mætavel í hvaða
^yni hún var komin og hataði
bana af innstu hjartarótum: „Aha
~~ svo, ég hafði nú einhverja hug-
^ynd um jjað áður.“ Sökum þeirr-
‘lr nrenntunar, sem frú Yang liafði
u°tið, steig henni nú blóðið til
tðfuðs. Hún mundi ekki eftir
ueinu, sem hún gæti sagt. En eitt-
t'að varð hún að segja: „Ekkert
Serstakt. Börnin litlu — skiptir
eugu máli — fengu sér ögn af vin-
berjum.“
»Er svo?“ Raddhreimur frú
1 fing var mjög hljómríkur: „Litl-
Uui börnum þykir gaman að vín-
ierjum, gaman að leika sér að. Ég
e)’fi þeim alls ekki að bragða þau.
>au leika sér bara að þeim.“
„Vinberin okkar!“ Frú Yang
unaði nú hins vegar. „Ekki svo
einfalt, bera fyrst ávöxt eftir þrjú
^ “Eg var nú líka að tala um vín-
erin ykkar. Þau eru súr. Ég lofa
þeim bara að leika sér að þeim.
Runnarnir ykkar eru fúlir, gefa
loksins af sér þessa lús!“
„Lítil börn,“ frú Yang varð
hugsað til uppeldisfræðinnar,
„eru öll baldin. En okkur herra
Yang þykir svo vænt um blómin.“
„Okkur herra Ming þykir líka
vænt um blóm.“
„Hvað ef blómunum ykkar yrði
stolið af annarra krökkum?“
„Hver þorir það?“
„Börnin ykkar stela annarra
blómum.“
„Stela ykkar, er ekki svo? Ykk-
ur væri fyrir beztu að flytja burtu.
Búa sko ekki hérna. Börnunum
okkar þykir bara gaman að leika
sér að vínberjum."
Frú Yang gat ekki sagt neitt
meira, en hélt lieimleiðis með titr-
andi varir. Þegar hún sá bónda
sinn, lá lienni við gráti.
Herra Yang talaði lengi um fyr-
ir konu sinni. Hann ætlaði ekkert
að aðhafast, þótt honurn þætti frú
Ming hafa hagað sér ruddalega.
Honum fannst hún vera dóni, fólk
í hans stöðu gæti ekki lagzt svo
lágt að munnhöggvast við slíka
rudda. En frúin felldi sig ekki við
þessa lausn, hún vildi hefna sín.
Hann velti um þetta vöngum aft-
ur og fram. Honum fannst, að
herra Ming gæti ekki verið slíkur
purkunarlaus groddi og konan, bezt
yrði að snúa sér beint til hans. Þó
ekki heppilegt að ræðast við aug-
litis til auglitis, betra að skrifa
bréf. Minnast engu orði á árekst-
ur kvennanna, nefna heldur ekki
á nafn að börnin væru brellin, að-
10