Eimreiðin - 01.09.1962, Side 78

254
EIMREIÐIN
ur fram í lok þáttarins, þegar aðal-
atburðum er lokið. í þættinum er
fyrst lýst ytra atgervi Halldórs,
fríðleik hans og styrkleika. Þeirri
lýsingu sleppir Grímur með öllu.
Það er skapgerð Halldórs, sem hon-
um er hugstæð. Hún er megin-
atriðið, sem hann vill að verði
eftirminnilegt, orki fast á lesand-
ann. Því skipar hann lienni fremst.
Fer honurn hér líkt og Snorra, er
valdi þenna stutta kafla einan úr
öllum þættinum í Heimskringlu.
Lýsing Gríms er hnitmiðuð og
gagnorð, fylgir fast eftir orðalagi
þáttarins, eins og sést af eftirfar-
andi dæmi:
„Hvort blítt eða strítt honum
bar til handa
Borðaði hann og drakk
að vanda-------.“
í Fornm.s. stendur:
„ ... eigi neytti hann matar, eða
drakk eða svaf, meira né minna,
enn vandi hans var til, hvárt
sem hann mætti blíðu eða
stríðu.“
Ekki verður sagt, að skáldið sýni
hér frumleik. En ætla má, að hon-
um hafi þótt mannlýsingin með
þeim ágætum í þættinum, að hún
þarfnaðist ekki endurbóta, verið
hugleiknast, að blær hinnar fornu
frásagnar héldist sem bezt. í því
efni hafa honum ekki fatazt tökin.
Yfir upphafserindum kvæðisins er
rósamur, kuldalegur karlmennsku-
blær.
Næsti hluti kvæðisins er saman-
rekinn að efni. Er hann í heild
undirbúningur undir sjálf megin-
átökin, viðskilnað Halldórs
konung. Er hér miklu efni konti
fyrir í þröngu formi.
í 3. erindi kvæðisins er Hall oi
lýst sem hermanni. Vitnisbt ^
þeint, sem Haraldur harðráðt g‘^
þessum forna félaga sínunn o
vopnabróður, hefur skáldið þjaPP
að saman í eina Ijóðlínu:
„ . . . í liættum ávallt öruggastur
Ef þetta erindi er borið s‘l’nV
við Halldórs þátt, má sjá,
helmingur þess er í santrasnti
upphaf hans, en síðari helnting *
inn við lokakafla hans. Engu
síður er erindið heilsteypt og111' ps.
ar ákjósanlegan inngang a®
ingunni á hirðvist Halldórs-
þessu má sjá, að Gríntur hikar
við að víkja frá efnisþræðinunt^
fella atriði santan á þann ltátt,s
fara. Hin
honum þykir bezt
iniint,
gagnorðu lýsingu á herrnannt .
sem fylgir foringja sínuin ‘ ,
hverri raun, hvikar aldrei á siu ^
hættunnar, skipar ltann n*sl
undan lýsingunni á hirðnta .
um Halldóri Snorrasyni, er ^
kann á tungulipurð né væntn" .
óheillinda af þeim, sem hann
um veitt dygga þjónustu.
í 4. erindi kemur fram -
persónuleg ályktun höfun a
Þar segir hann:
„Haraldur af því yndi hH ^
Að erta björninn, þegar ^*£ur."
Hvort Grímur hefur hér ein* n.
atriði í huga eða framkornu ' &
ungs gagnvart Halldóri í h£l