Eimreiðin - 01.09.1966, Blaðsíða 33

-♦
Smásaga
eftir
Svein Kristinsson.
mikils, drengur minn. En nú er
kezt ég snúi spilinu við og spyrji
big-
Heldurðu, að þetta verði
nokkurn tíma almennilegur dall-
Ur hjá mér? og gamli maðurinn
kíkti fagmannlega á kubbinn,
senr hann hélt í hendi sér, og
nú tók ég fyrst eftir því, að þessi
i'tli trébútur var smátt og smátt
að breyta um lögun. Svei mér,
ef það sást ekki móta fyrir reyk-
háf á skipi, stýrishúsi og öðru til-
heyrandi á þeim fleti kubbsins,
sem gamli maðurinn hafði verið
að hola með hnífi sínurn. Hann
yar þó ekki að breytast í skip,
trékubburinn?
Eg þagði og virti þetta undur
iyrir mér, þögull og lotningar-
fnllur.
hú svarar engu, sagði gamli
ntaðurinn. Ég var að spyrja þig,
hvort þú héldir, að þetta yrði
nokkurn tíma almennilegt skip
hjá mér. Hvað heldurðu um
það.
Ég held það verði skip.
Heldur það verði skip, kannski
með tímanum. Ekki er mér þá
alls varnað enn.
Hver á skipið?
Ja, ef þetta verður einhvern
tíma skip, eins og þú heldur, þá
hef ég öruggan eiganda að því.
Hann heitir Grímur, og ætli
hann sé ekki svona ámóta gamall
og þú. Ég hugsa hann verði góð-
ur skipstjóri, en hugmynd hans
er víst sú að stjórna skipinu sjálf-
ur.
Grímur skipstjóri, ámóta gam-
all og ég sjálfur. Líklega hefur
brugðið fyrir öfundarglampa í
augum mínum, en ég þagði. Ég
hugsaði með mér, að raunar væri
þetta nú ekki orðið skip enn,
yrði meira að segja kannski
aldrei skip, og þótt svo yrði, þá
gæti það svo ósköp hæglega sokk-
ið, og þar með væri lokið skip-
stjórn Gríms, í bili að minnsta
kosti.
En í innstu afkimum hugans
skaut sú hugsun þó upp kollin-
um, að gaman væri nú að eiga
svona fallegt, lítið skip, þó það
væri bara smíðað úr spýtukubbi.
Og jafnvel þótt það sykki ein-
hvern tíiua, sem gat víst komið
fyrir beztu skip, þá héldi maður
þó alltaf skipstjóranafnbótinni
að minnsta kosti um tíma.