Eimreiðin - 01.09.1966, Qupperneq 41

skiptapi
221
Hún hélt hann væri of mikill
veslingur til þess, álpaði ég út
úr mér í fljótræði.
Jæja, hélt hún það, blessuð
konan. Þá hefur hún líklega
aldrei skoðað hendurnar á hon-
urn vel. Það voru þó hendur,
sem virtust skapaðar til að stýra
fleytu. Nei, hún hefur ekki þekkt
Cirím nógu vel.
Ég sat hljóður um stund. Ég
fann til einskis fögnuðar yfir því,
að helzti keppinautur minn
skyldi vera hniginn í valinn.
Kannski ltefur þar hjálpað til,
að hann virtist hafa farið með
mína von um að eignast skip í
bráð með sér í gröfina. Gamli
maðurinn þorði ekki að afhenda
fleiri skip af þessari gerð.
Hvar vildi slysið til? spurði ég.
Gamli maðurinn leit út í him-
inblámann, þar sem í hann grillti
milli hvítra, þykkra skýja.
Þú spyrð alltaf svolítið undar-
Kga, drengur minn, sagði hann
með lágri rödd, sem barst eins
°g úr mikilli fjarlægð. — Sérðu
bvítu skvin þarna á himninum?
Já-
Veiztu úr hverju þau eru búin
til?
Úr lofti.
Já, það má nú víst til sanns
Vegar færa, að nokkru leyti. En
svo eru þau líka búin til úr
yatni. Þegar þetta vatn þéttist
meira, fellur það á jörðina og
við köllum það rigningu.
Þannig er það, væni minn.
Fórst hann hérna á pollinum?
Gamli maðurinn gretti sig svo-
lítið og mér sýndist hann vera
að þreifa eftir pontunni, en það
varð ekkert nema ráðlaust fálm.
Betri árangri náði hann við að
klóra sér á bak við annað eyrað.
Ja — í sjálfu sér skiptir ekki
máli, hvar rnenn farast, aðalat-
riðið er, hvort menn farast, væni
minn. Og gamli maðurinn kaf-
aði djúpt eftir hóstakviðu, það
var líklega heymæðin.
Mamma hafði sagt mér að vera
ekki mikið í kringum hann Þórð
gamla, þá gat ég víst líka fengið
heymæði. Þann versta sjukdom
allra sjúkdóma, sjúkdóminn, sem
ómögulegt var að ímynda sér,
hvernig var að þola, nema ganga
í gegnum hann sjálfur.
Heymæði vildi ég ekki fá. Og
hér hafði ég víst heldur ekkert
að gera lengur. Þórður vildi ekki
láta skipið, óttaðist nýtt slys, og
hvað yrði þá af áliti hans sem
lagins skipasmiðs?
Jæja, vertu sæll, sagði ég og
reyndi að dylja vonbrigði mín.
Þetta voru raunar ekki fyrstu
vonbrigði mín í sambandi við
skipakaup, og þess vegna hef ég
líklega tekið þeim nokkru léttar.
Kannski fengi ég líka innbundna
skrifbók á jólunum.
Þórður tók ekki kveðju minni,
en þegar ég hafði gengið nokkur