Eimreiðin - 01.09.1966, Síða 59

DVLRÆNAR SAGNIR
239
ég var stödd og ekki hafði ég
tal af neinum í húsinu. Þremur
árum síðar dreymdi mig sarna
drauminn. Ég var aftur stödd í
þessu sama húsi og vissi, að ég
hafði komið hér áður. Úr and-
dyrinu sá ég konuna, sem stóð
við línskápinn á efri hæðinni.
Skápur þessi var beint á móti
stiganum og var hún að athuga
hnið. Hana hafði ég líka séð í
fyrri draumnum. Ég var alveg
sannfærð um að leið mín lægi
enhvern tíma í þetta hús, en
hvenær og hvar húsið var, eða
hver átti það. var mér algerlega
hulið.
Árið 1948 í aprílmánuði lagði
ég af stað til Ameríku í boði
Olafs Péturssonar frænda míns,
sem ætlaði að taka á móti mér
°g hafa veg og vanda af dvöl
tninni vestra. Ólafur var bróðir
dr. Rögnvaldar heitins Péturs-
sonar. En þá var blessaður Rögn-
valdur frændi dáinn og saknaði
ég hans mikið.
Viðtökurnar á Winnipeg flug-
velli voru elskulegar. Þar var
fflafur frændi mættur og kona
hans, séra Filipp sonur hans,
Margrét Rögnvaldsdóttir og
margt fleira skyldfólk, sem ég
hafði aldrei séð né heyrt getið
um.
Svo var ekið heim til Ólafs.
En er ég steig inn í forstofuna
Eom allt mér svo kunnuglega
fyrir sjónir. Ég hafði komið hér
áður. Og mundi ég nú draurn-
inn, sem mig hafði dreymt tví-
vegis með þriggja ára millibili.
Svo að þetta var húsið. Mér varð
litið upp stigann. Við mér blasti
ljós veggur. Þarna hafði ég séð
konu standa við opinn línskáp.
En nú sá ég engan skáp. Skápur-
inn hlaut að vera greyptur inn
í vegginn, hugsaði ég. Það reynd-
ist rétt, og oft sá ég húsfreyjuna
standa við skápinn, sem hafði að
geyma lín heimilisins. Ég vissi
líka allt um herbergjaskipun
bæði niðri og á miðhæðnni. Ég
vissi, að á miðhæð voru þrjú
svefnherbergi og ein stofa. Þetta
reyndist líka rétt. Morguninn eft-
ir leiddi frændi mig inn í stof-
una og sagði að þessi stofa væri
ætluð mér meðan ég dveldi hjá
þeim. Þarna gæti ég haft næði til
að skrifa, ef ég vildi. Stofan var
búin ágætum húsgögnum og auk
þess var í henni arinn og stórt
skrifborð.
Það voru allir hissa á því, hve
vel ég rataði um húsið. Einkum
hafði Anna húsfreyja orð á því.
„Það er engin furða,“ sagði ég.
„Ég hef komið hér áður.“
Ég vil geta þess að þegar mig
dreymdi draumana hafði mér
ekki komið til hugar að fara til
Ameríku. Ég hefði tekið því
mjög fjarri, ef einhver hefði sagt
að það ætti fyrir mér að liggja