Eimreiðin - 01.05.1967, Blaðsíða 16

104
EIMREIÐIN
jarðar, geta valdið mjög alvar-
legum og varanlegum breyting-
um í þessu belti. Það sama gæti
gerzt sem algerlega óvænt hliðar-
áhrif af einhverri annarri til-
raun. Afleiðingin gæti orðið, að
skaðlegir útfjólubláir geislar
frá sólinni næðu til jarðar, og
þetta gæti leitt til einhverrar
tegundar ófrjósemi. Einnig er
hugsanlegt að öll hitahlutföll í
andrúmsloftinu færu úr jafn-
vægi.
Ef við gerum nýjar tilraunir
án nægilegrar varkárni og fram-
sýni, er sem sagt hætta á að við
girðum með öllu fyrir mögu-
leika til ýrnissa vísindarannsókna
og breytum lífsskilyrðum okk-
ar hér á jörð.
Svo er eitt atriði enn sem við
verðum að taka alvarlega af-
stöðu til. Þegar við getum sent
menn til Mars og Venusar og
náð þeim al tur heim, Jrá er hugs-
anlegt, að þeir beri með sér frá
þessum reikistjörnum lífverur
sem eru óþekktar hér á jörðinni.
Ekki er hægt að loka augum fyr-
ir því, að slíkar lífverur kynnu
að geta breiðzt mjög ört út hér
á okkar reikistjörnu.
Gagnvart Jressum hættum
hjálpar ekkert annað en alþjóð-
leg samvinna. Miklar umræður
risu af því, er Bandaríkjamenn
sendu út koparnálarnar og
sprengdu regnbogasprengjuna.
Síðan hafa farið fram alþjóðleg-
ar viðræður um þessa hluti í
Genf, og gerðar hafa verið
ákveðnar samþykktir, sem ég
held að dragi úr hættunni á Jrví
að í framtíðinni verði endur-
teknar svona hættulegar tilraun-
ir án tillits til þeirra afleiðinga
sem þær kunna að hafa fyrir
framhald rannsókna og lífið á
jörðinni. Við höfum nú nýlega
og með mjög skjótum hætti kom-
izt úr þeirri aðstöðu, þar sem vís-
indamenn gátu aðeins gert til-
raunir í rannsóknarstofum sín-
um, í nýja aðstöðu, þar sem þeir
hafa himingeiminn allan til um-
ráða fyrir tilraunir sínar. En
himingeimurinn er ekki einka-
rannsóknarstofa þeirra, hann er
ekki eign neins vísindamanns
eða þjóðar, heldur eign mann-
kyns alls; þess vegna er brýn
nauðsyn á alþjóðlgu eftirliti með
öllum slíkum geimtilraunum.
Prófessor N. W. Pirie, lífefna-
fræðingur, við Rothamstead til-
raunastöðina í Englandi:
Hættan sem fylgir hagnýtingu
vísindanna í dag, er einfaldlega
fólgin í því í hvílíkum mæli mað-
urinn getur nú haft áhrif á nátt-
úruna. Áður gat landstjórnar-
maður — hversu óhæfur eða illur
sem hann var — aðeins valdið
takmörkuðu tjóni. Nú í dag hafa
vísindamennirnir fært þessi tak-
mörk út án þess að gæta þess