Eimreiðin - 01.05.1967, Blaðsíða 104

192
ElMREIfílN
Og þar lítur hagyrðingurinn upp í
handarkrika skáldsins og segir frá heiti
og lilutverki íbúans, þess er átti blóm-
in og var hönd guðs, því þar stendur
ennfremur:
„Þar býr luin Marta María
móðir barna þinna."
En raunar er ekki að furða að þetta
er flestu máli betra í bókarkorninu,
þetta er bundið mál og því flytjandi.
En „atómskálds“handbragðið slepp-
ir ekki tökum að öllu, þótt stigið sé
á réttu spori stundum.
í Nauthólsvík lætur höfundur bólu-
þangið stilla fiðlustrengi, og stilla svo,
að tónar berist ekki.
Það er ný tegund strengjastillingar,
en getur verð góð til síns brúks fyrir
því. Hverfir tónar rnega sumir liverfa.
En víkin lumar á fleiru. Þar virðist
einnig vera sendlingur, sem leikur
sorgarmars með marfló í nefinu.
Sá er vitlaus. — Að fuglskömmin
skuli ekki heldur annaðhvort éta mar-
flóna eða láta hana alveg í friði.
Þriðja atriði sýningarinnar í Naut-
hólsvík er feitlagin kona nteð gúlpandi
togleður. — Togleður?
Margt dettur skáldunum í hug. Tog-
leður!
Og svo brakar í sálinni. Togleðrið
heyrir þá líkamanum til.
Skáldskapur bókarinnar byrjar á 7.
blaðsíðu og ég er ekki lengra kominn
með umtalið um efni hennar og frá-
gang en á þá 18. Ef svo fer fram um
kynningu bókarinnar allrar, verður úr
því meira lesmál en í bókinni sjálfri,
svo að hér er bezt að endi sundurgrein-
ing kafla fyrir kafla þess, er hvorki
skyldi heita kvæði né ljóð, enda er
þegar kominn nokkur grunur míns
dóms um fyrirbærið, sem mér virðist
bera fagra glampa en fáa og auk þess
furðulegar hugdettur, að mínu viti
einstaklega óskýrðar, sundurlausar eða
óviðeigandi, hvort sem þeim er nokk-
urt lilutverk ætlað eða ekki. Náttúr-
lega getur höfundur talið ritmennsku
sína tómstundaverk og einkamál, sem
engum komi við, en hvað er þá einka-
ntál?
Eg álít svo víða blika á næm-
leika, hugkvæmni og fleira gott í því
leirflagi, sem verða vill að ofan og
neðan í þessu umrædda Jarðarmeni,
að ég freistast til að kenna gallana
verklagi og viðhorfi algengra, íslenzkra
atomskálda, og engu síður tel ég þang-
að að rekja ættir ýmissra gjörónýtra
bóka, er ýmsar ná ekki með tærnar
þangað, sem Jarðarmen hefur hælana.
Heimskingjar, sem kunna engin skil
góðrar bókar og slæmrar, en sjá jafn-
aldra sína selja orðasúpur, er þeir sjá
ekki vandann við að jafnast á við,
fylgja þeirn foringjanum, sent þeim
finnst bjóða ódýrastan aðgang að
musteri listanna og jötu listamanna-
launanna, og fara að sernja líka. Þá er
skriðan fallin og óþrifnaðurinn runn-
inn út um allt.
Illa er ég að mér um ljóðagerð, en
enn lakar er ég þó til leiks búinn, ef
meta skal aðrar listir, svo sem mynda-
gerð alla. En sjá má í umræddri bók
Hafliða beinar línur, hringa og horn,
livað sem það á að segja fákænum les-
anda. Hann verður að senda annað
eintak Jarðarmens síns til einhvers
klúðrara í myndagerð, ef hann vill fá
tilsvarandi umtal um þær síður bók-
ar sinnar, sem bera myndir, en allt
meiðir það myndadót vitundarlíf mitt
rninna en það uppátæki að kalla les-
niálið í kverinu Iiollt og bolt ljóð.
Sigurður Jónsson frd fírún■