Eimreiðin - 01.05.1967, Síða 87

MARGT DYLST í HRAÐANUM
175
Ég hef hið fríðasta föruneyti,
i felur stundum þótt undan leiti.
Já, hjá mér er fleira, sem hylur sig,
svo helgidagsglaðan því sérðu mig.
Og lágt er söng ég, þá sig þau fólu,
þau sátu í tóninum eins og rólu.
Með mér er ein af þeim málmi gjörð
fyr mig að fórnaði’ hún öllu á jörð,
Já, hún, sem hló, er mitt fleyið flatti,
né fölnaði’, er gein yfir sjórinn bratti,
Já, hún, sem lét milli Ijósra arma
mig lífsylinn þekkja og trúarvarma.
Þú sérð að ég snigla hneigist högum,
mitt hús ber ég með mér á ferðalögum.
Og þoli einhver önn fyrir mér,
hann eetti að vita hve gott það er,
að hverfa undir sitt húsþak endur
þar hýr meðal barnanna kátra hún stendur.
Ei hyggja fœr stikað né hugvits unn,
svo háa hvelfing, svo djúþan brunn,
Sem elskunni frá við upþheims brún
Allt ofan í vöggu þar speglast hún.
Ei blíða er nein sem þá blitt i hljóði
i bœn til guðs þins þú vaggar jóði.
Hver kœrleik í smáu firrist frá,
Ei fjöldans né minningar ást mun fá.
Hver eigið hús byggir illa og valt,
þótt œrið sé ris, það hrynur allt.
Hann sálast einmana á St. Helenu,
þótt sigri frá Moskvu til Kartagenu.
Ef forvirki þér þú fulltraust setur
það frelsað náungann jafnvel getur,
og þó það sé barna og vifa verk
það veldur að sál þin er hraust og sterk,
i striði og hœttum með huginn snara
og hleypir móð í hinn stœrsta skara.