Eimreiðin - 01.05.1967, Blaðsíða 69
JEPPE AAKJÆR OG GUÐMUNDUR INGI
157
Og flagið var unnið við átök
hins íslenzka sveitamanns,
var blessað af von hans og vilja
og vökvað af svita lians.
Hámarki ná sveitalífslýsingar Aakjærs í myndum, sem hann
dregur upp af bændafólkinu við kornyrkjuna, ást þess og ein-
drægni í umhyggju fyrir akrinum og gróðri hans. Þróun og breyt-
ingum rúgsins er fylgt, frá því að korninu er sáð á haustin, vetrar-
dvala fræsins, vor og sumarvexti, hreinsun ilgresis og steina úr mold-
inni, en um fram allt er sagt frá uppskerustörfunum. Aldrei verður
hamingjan meiri en á haustin:
Og aldrig stemmes en Sjæl saa glad,
det være sig Mand eller Kvindes,
som naar de dufter af Myntens Blad,
og Negene sarnles og bindes.
Og aldrig puster en Vind saa bl0dt,
som naar det lyner i 0sten;
og aldrig kysser en Mund saa s0dt,
som naar de dugger om hdsten.
Sambærilegar við kornskurð danska bóndans eru heyannir bú-
sýslumannsins á íslandi, þegar allt leikur í lyndi, grasið þýtur upp
úr jörðini, þornar af ljánum og hönd styður hendi við hirðingu
þess. Guðmundur túlkar svipuð hughrif og Aakjær hér að ofan í
„Heyskaparást“:
Hér er ást okkar vígð gegnum unað og strit.
— Það er ástæðulaust, að þú skiptir nú lit,
þótt hann fari þér vel og sé fögnuður minn,
þessi fallegi roði um sólbrennda kinn.
Hún er mild, þessi jörð, sem á mýrar og völl,
og af mannlegri hamingju ljómar hún öll,
þar sem livítsmárinn ilmar við grundir og garð,
meðan gulmaðran angar um hálfræktað barð.
Þannig mætti lengur halda áfram þessum samanburði. En hér
skal staðar numið. Það skal viðurkennt, að íslenzku dæmin stand-
ast ekki öll listrænan samanburð við hin dönsku sýnishorn. En hér
er hvergi um stælingu að ræða, heldur skyldleik í hugblæ, vali yrk-
isefna og viðhorfum til starfsins, sem er alls staðar ákaflega jákvætt.