Eimreiðin - 01.05.1967, Blaðsíða 68

156
EIMREIÐIN
Hógværð Guðmundar minnir á Amos og Jeppe Aakjær, þó að
áhrifin frá Davíð Stefánssyni virðist reyndar augljós í kvæðinu.
„Rugens Sange“ hefjast með „forspili":
Jeg lægger mig i Læet her ved Storrugens Rod,
jeg lytter og jeg lytter, til det synger i mit Blod;
den hvide Rug, den blide Rug, som mod min Tinding slaar
— det er som tusind Fingre smaa paa Sölvtangenter gaar.
í áður nefndu kvæði Guðmundar Inga um Jeppe Aakjær er
m. a. þessi vísa:
Frá þeim kvæðum upp og allt í kring
ilma fannst liið seiga, józka lyng.
Rúgur, bygg og hafrar heyrðust þá
hörpustrengi í aftanblænum slá.
Líkingin af rúginum og söngvatónum hans er hliðstæð hjá báð-
um, meistara og læirsveini. Hvergi er hitn þó betur samræmd en í
lofsöngvum um skin sólar, bæði á himninum og í hjartanu. Jeppe
Aakjær byrjar eitt af sínum ómrænu kvæðum svo:
Solen ler sa godt og mildt,
den stryger sæden frem,
lokker ud den lyse filt
og bögebladets bræm. — —
Sydsol og Ostsol og Solen af Nordvest,
men solen i din egen Sjæl den ler dog allerbedst.
En síðari inngangsvísan að „Sólstöfum" er þannig:
Annir og fegurð augað sér.
Yfir er sólarbjarmi.
Léttklætt til vinnu fólkið fer,
fölbrúnt á hálsi og armi.
Sumarsins gleði í svipnum er,
Sólstafir innst í barmi.
Eitt fleygasta kvæði Aakjærs, „Sundt Blod“, hefst á þessari vísu:
Jeg bærir med Srnil min Byrde,
jeg drager med Sang mit Læs,
jeg er som den vilde Hyrde,
der gemmer sit Kvæg paa Græs.
Er þetta ekki sem talað frá lijarta Guðmundar Inga? Svo farast
honum orð í kvæði, sem heitir „Brúarvöllur":