Eimreiðin - 01.05.1967, Side 72

160
EIMREIÐIN
erfiðismannsins, en afsakar sig með því, að hann hafi aldrei boðið
henni „blending af brotasilfrinu" sínu, með ö. o. ekki svikna mynt.
Hún svaraði: „Eftir þér er ég mig dró,
svo oft þauztu frá mér í heygarð og skóg.
Og mér er ei alvara að leggja mitt lag
við lausgeðja hug eða kveitu.
Þú helgaðir stritinu liraustleik og dag,
mér liríðar og nótt og þreytu“.
Skáldið mótmælir aðdróttun hennar um hverflyndi sitt, hins
vegar hafi vond nauðsyn gert sér örðugt fyrir, „því skortur og
áníðsla um skakkafall sat / og skyldur hrópuðu á mig“. En hún
svarar með nýrri ásökun:
„Á dyggðinni sveikstu þig, sök átt við neinn,
jtá synd eru fortök að milda,
því guð þinnar listar á alhug jrinn einn —
í afguðatrú snýst skylda".
Hér er baráttu milli brauðstrits og listköllunar, samvizku og
hjartans þrár lifandi lýst. Kvæðið hefur því almennt gildi, og
munu skáld {rau, sem frá hefur verið sagt, eigi síður hafa háð það
stríð en Stephan G. Kvæðinu lyktar þó með því, að allt fellur í ljúfa
löð. Ljóðadísin gerði að vísu alvöru úr hótunum sínum og yfirgaf
skáldið. „En eftir lá gullband úr geislum frá sól“. Og þeir geislar
„voru hlýindahugirnir, þeir sem hendingum mínum unna“, segir
Stephan að lokurn.
Guðmundur Ingi kennir allar bækur sínar við sól. Efalaust hafa
ljóð hans yljað mörgum sem heitir geislar, en þeir aftur endurkast-
ast, líkt og blik frá lygnri flöt, í sjálfs hans fang, og vermt hann með
hlýju sinni.
Þeir, sem hafa ýmis járn í eldinum samtímis, vita, hve mikillar
árvekni það krefst að sinna þeim öllum, svo að ekkert brenni. En
oft virðast þau viðfangsefni eftirsóknarverðust, sem hjáverk eru
nefnd, og sú lífsnautn ljúfust, sem stolin stund fær veitt. „Ástin er
heitust í meinum,“ segir í gömlu þjóðkvæði.
Von, mín er, að ljóðadís Guðmundar Inga, hér sem hingað til,
gerist honum eigi fráhverf sökum þess, Iive títt liann gerir sér við
aðrar konur út um „heygarð og skóg“, eða hverjar og hvar sem þær
nú eru, dyggðir og skyldur daglega lífsins. Að vísu getur marg-