Eimreiðin - 01.05.1967, Blaðsíða 26

114
EIMREIÐIN
hefur alltaf verið til urmull af lesandi fólki á íslandi og víðar,
sem hefur fundið hjá sér hvöt til að kynna löndum sínum bók-
menntaleg stórvirki af miklum vanefnum: ónógri málakunnáttu
og hæfileikaleysi til skáldskapar. Senr betur fer gleymist þetta at-
liæfi fljótt, og fáir trúa því til dæmis að Fröding sé eins lélegur og
fjölmargar þýðingar ljóða lrans á íslenzku bera vitni um.
Þetta er aðeins nefnt í viðvörunarskyni, en því má ekki gleyma,
að við höfum átt nokkra snjalla þýðendur. Auk Magnúsar Ásgeirs-
sonar hafa yngri menn eins og Helgi Hálfdánarson og Geir Krist-
jánsson umrið margt gagnlegt, og það ætti að vera óþarft hér að
telja upp ljóðaþýðendur eins og Jón Þorláksson, jónas Hallgríms-
son, Bjarna Thorarensen, Sveinbjörn Egilsson, Mattlrías Joclrunrs-
son og Steingxím Thorsteinsson. íslendingar hafa átt því láni að
fagna að eiga gagnmenntaða bókmenntamenn, og það hefur stuðlað
að því, að fyrir nrörgum hefur vafist að tala sannfærandi unr niður-
lægingu íslenzkra bókmennta.
Við hljótum að fyllast stolti yfir því að hafa verið samtíða þeim
manni, sem frægt skáld segir um, að hafi verið mestur afburða-
maður um skáldlega snilli allra Ijóðaþýðenda, senr við höfum átt.
Hann á við Magnús Ásgeirsson, þann Ijóðaþýðanda eða það skáld,
ef einlrver vill heldur kalla hann svo, sem við minnumst í kvöld.
Mér er það mikil ánægja að segja lrér fáein orð um Magnús Ás-
geirsson, því hann hefur verið mér hjartfólginn síðan ég barn að
aldri hóf að lesa þýðingar hans. Magnús hafði heillavænlegust áhrif
allra manna á íslenzkan samtímaskáldskap, bæði með þýðingum
sínum og bókmenntaskrifum, og ekki lrvað sízt með vináttu sinni
og ræktarsemi, sem hann sýndi ungunt mönnum. Ég kynntist aldrei
Magnúsi Ásgeirssyxri persóirulega af líkum ástæðum og flest okkar,
sem hér erum stödd. Exr ég hef fyrir mér orð margra kunningja
minna, og það sem skrifað var um Magxrús að honum látnum árið
1955 og síðar; allt vitxrar það um hve veldi hans stóð hátt, og lrve
mikla virðiirgu meirxr báru fyrir því senr lrainr lét frá sér fara í töl-
uðu máli og rituðu.
Magirús Ásgeirsson var ásanrt Tómasi Guðnrundssyni ritstjóri
tímaritsins Helgafells á stuttu en minnisstæðu blómaskeiði þess.
Þeim félögunr tókst að gera Helgafell að merku bókmenntariti,
enda voru þeir bezt allra fallnir til þess að taka að sér bókmennta-
forystu. Vandvirkni þeirra og strangar kröfur til höfunda mun hafa
tafið útkonru tímaritsins, og varð að lokum þess valdandi að það