Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1918, Blaðsíða 56

56
um gang og allar hreyfingar. Röddin er veik og hljómlaus
af því, að raddhönd og öndunarfæri eru að nokkru lömuð.
Sá hryggi og sorgmæddi kýs þvi helsl að halda kyrru fyrir
og er þegjandalegur. Hann hangir og himir. Andlitið er
langleitt og föll og neðri vörin slapir. Augun eru stór og
starandi, ef augnlokin slúta þá ekki alveg niður yfir augun.
Maður verður og hokinn í hnjáliðunum og á bágt með að
halda sjer heinum. Sorgin hugar mann og beygir. En alt
þelta leiðir meira eða minna af lömun útvöðvanna.
Orsök þessarar lömunar er aftur á móti sú, að sorgin
h’eíir þau áhrif á hreyfistöðvar æðvöðvanna, að æðarnar
þrengjast, svo að hlöðið kemst ekki í nógu rikulegum mæli
lil útvöðvanna til þess að endurnýja þá og slæla. Af jiessu
leiðir og, hversu fölir menn verða al' sorg og harmi og and-
Jitsdrætlirnir slappir og menn yfirleitt daufir í dálkinn. Af
þessu leiðir og kuldatilíinningu þá, sem svo oft er sorginni
samfara. Munnurinn þornar upp; þar af ef lil vill orðatillækið,
að sorgin sje heisk. En af þvi, að öndunarfærin og hrjóstvöðv-
arnir eru lamaðir, leiðir, að manni íinst eins og farg liggi á
hrjóstinu á sjer. Því segir maður, að sorgin sje manni þung-
hær, shr. viðlagið: »Mínar eru sorgirnar þungar sem blý«.
Til þess nú að reyna að bylta þessu fargi af sjer, koma
andælingar þær til skjalanna, sem eru svo einkennilegar fyrir
sorgina, þá er hún kemst á sitt hæsta stig: tárin, gráturinn,
stunurnar og ekkinn. Þær eru eins konar afturkast á móti
aðköstum sorgarinnar og eins og til þess ætlaðar að Ijetta
af manni farginu, enda finst mörgum eins og þeim Jjetti,
undir eins og þeir fara að geta grátið. Þá streymir lilóðið
aftur um stund til höfuðsins, hrjóstsins og útlimanna, þá
»þrútna« menn af harmi.
Sorg og hugarangur megrar menn, af því að blóðveitan
gengur svo tregt til líffæranna. Og af sömu ástæðum cldast
þeir menn Iljótt og verða hrukkóttir, er þjásl lengi af þung-
lyndi og hugarangri.
Eins og þegar er sagl, sprettur hrygðin af meðvitundinni
um einhvers konar hnekki eða missi. En maður verður að
liafa fengið mætur á því, sem maður missir eða hlýtur af
að sjá, til þess að það fái manni hrygðar að missa það;
maður þarf að sjá eftir því. En það er einmitt þessi eftir-
sjá, sem kemur manni til að hinda hugann við hiygðarefnið
og æskja þess, að maður geti hætt úr missinum á einhvern
hátt.