Hlín - 01.01.1924, Blaðsíða 68

66 Htin
og mikinn dugnaðarmann, hann mun nú vera einn á Iífi
af fósturbörnum þeirra.
Hvergi í sveitinni var jafnvel hýst og á Hallsteinsnesi,
góður bær með stofu undir lofti, og svo ljetu þau byggja
útiskála eða skemmu með stórri stofu, og voru þar oft
haldnar brúðkaupsveislur, hvergi í sveitinni var jafnstór
stofa, ekki einu sinni á prestssetrinu. Yfirleitt var þar
höfðingsbragur á öllu. — Helga var systir sira Ouð-
mundar á Breiðabólstað og eftir andlát manns síns fluttist
hún þangað með P. J. Th. fósturson sínn og andaðist þar.
Ouðrún i Miðbæ í Flatey var mjög lík systrum sínum,
sama glaða viðmótið, og hjálpfús og gjafmild, þó fátæk
væri. — Pað mátti heita, að hún brytjaði niður eigur
sínar fyrir fátæka, hún var viss og örugg í trú sinni um,
að Quð liti til sín, svo aldrei mundi sig bresta brauð.
Ojöfum hennar fylgdi blessun, því hún gaf af góðum
hug. Hún var ljósmóðir um langt skeið, svo henni voru
kunn fátæku heimilin. Pað helsta sem hún gat miðlað
þeim var mjólkursopinn, því altaf átti hún eina kú, og
oft skifti hún nytinni úr henni milli þeirra fátæku. Hún
þjáðist af gigt, og var það oft hennar mesta mein að
koma ekki mjólkursopanum til þeirra sem með þurftu.
En sæi hún krakka, var hún viss með að kalla til hans
að hlaupa með sopann til þessarar konu, sem nú þurfti
þess mest með, og svo var hún vinsæl, að jafnvel börn-
in keptust um að geta gert henni greiða.
Eitt sinn urðu tveir nágrannar ósáttir útaf landamerkj-
um og lá við sjálft að yrði málsókn af, en áður svo
langt færi, kom þeim til hugar að fara til Guðrúnar í
Miðbæ, allir vissu hve áreiðanleg og sannsögul hún var.
Hún hafði líka lengi búið þarna, og því manna kunnugust,
og sömdu þessir bændur það með sjer að hlýta dómi
Guðrúnar, hver svo sem hann yrði.
Peir hitta svo gömlu konuna og biðja hana að ganga
með sjer inn á ey og líta á landamerkin, ef ske kynni