Hlín - 01.01.1941, Side 19

lenda í hatramlegri baráttu. Fáir hugsa um hitt, hver
sje Guðs vilji. — En bænin, samstilling vitundar vorrar
við alvitundina, hin knýjandi spurning vor til föður al-
lífsins, hún ein er líkleg til að gefa okkur svar, eilíft,
algilt og magni þrungið, svarið við spurningunni hver
sje Guðs vilji.
* * *
En enda þótt vjer ef-til vill hljótum aldrei algilt svar
við þessari spurningu, meðan vjer sjálf erum ófullkom-
in, þá hljótum vjer að álykta, að vor besti vilji, þrá
mannsins, þar sem hún stígur hæst, nálgist mest Guðs
vilja. Og þess vegna er hún svo mikils virði, þessi
djúpa og einlæga íhugun og sjálfsrannsókn, sem öllum
sönnum bænum er samfara, þessi ákveðna greinargerð
fyrir því, sem vjer þráum og stefnum að. „Hálfnað er
verk þá hafið er“, segir gamalt, íslenskt máltæki, og
svo er og um sjerhvert markmið, sem vjer setjum oss.
— Fyrst er að gera sjer það ljóst, hvert ber að stefna,
hvers vjer viljum biðja Guð. Því næst er að leita og
knýja á. — Og sje vakin í mannssálinni nógu sterk,
nógu skýr og ákveðin hugsjón, þess sem verða á, nógu
glæst og skínandi mynd hins góða og sanna, sem vjer
þráum, þá losna og úr læðingi kraftarnir, sem þurfa,
til að láta hugsjónina rætast — þá streyma öll vötn til
Dýrafjarðar.
Mönnum er það ekki nægilega ljóst, hverju orka og
einbeiting viljans geta komið til leiðar, og því síður,
hvern þátt ímyndun vor og trú á í því að leysa hina
bundnu krafta, eða rjettara sagt: hlaða oss gaðdóm-
legum krafti. — Því að þetta er hin rjetta samlíking:
Trúin og bænin, sem biður og knýr á, tengir þráðinn
við hin huldu máttarvöld. — Sá, sem einlæglega biður
og efast ekki, hann öðlast ríkulega blessun, ef hann á
annað borð biður skynsamlega, biður í samræmi við
2