Hlín - 01.01.1941, Qupperneq 20

18
Hlln
anda Krists, biður þess, sem hann hann er viss um að
ekki sje mótfallið Guðs vilja.
í grasgarðinum bað Frelsarinn að vísu um það, að
bikar dauðans og píslarinnar yrði frá sjer tekinn — ej
það væri mögulegt. — „En þó ekki eins og jeg vil,
heldur eins og þú vilt“, bætti hann við. — Og vilji
Guðs virtist vera sá, að hann gengist undir þjáninguna,
kvölina og dauðann, þótt það sýndist bæði hart og
ómaklegt hlutskifti fyrir hann, sem öllum vildi auð-
sýna kærleika. — En nú skiljum vjer það, að það var
dauði Jesú, sem varð siguraflið í lífi hans, það var ein
mitt þessi átakanlega fórn kærleikans, sem borið hefur
minningu hans og kenningu til komandi tíma.
Þannig er vilji Guðs æðri vorum vilja og hans ráðs-
ályktun dýpri en vor. — í trú vorri og bæn verður því
að vera fullkomin undirgefni, fullkomið traust, þótt
vjer ekki hljótum alt, sem vjer í bráðræði voru og
skammsýni kynnum að óska. — Margt af því, sem vjer
í fljótræði óskum, kynni að verða oss aðeins til ógæfu,
eins og þrengingin og mótlætið getur snúist oss til
blessunar, ef oss þrýtur ekki trúna. — Með hinu full-
komna trausti, kemur fullkomið öryggi, fullkomin ró
og friður. — Þetta er það, sem bænin á að veita oss. —
Bæn Jesú í grasgarðinum var ekki svarað, eins og hann
bað um. En þegar hann baðst fyrir í dauðans angist og
sveiti hans fjell eins og blóðdropar á jörðina, kom eng-
ill af himni og styrkti hann. — Þetta er ávalt hið himn-
eska svar við hverju einlægu hrópi mannssálarinnar:
Engill máttárins og friðarins er sendur af himni, til að
styrkja oss, jafnvel svo að vjer getum staðið andspænis
hverri þrenging. — Þannig er bænin ekki fyrst og
fremst aðferð til að öðlast það, sem vjer í skammsým
vorri kunnum að biðja um, hún gefur oss mátt til
góðra verka, hún gefur oss styrk í lífsbaráttunni til að
njóta meðlætis og standast mótlætið. — „Hví skyldum