Hlín - 01.01.1941, Síða 21

Hlín
19
vjer ekki kunna að taka hinu stríða jafnt sem hinu
blíða af hendi Guðs“, sagði trúarhetjan Job.
Allir miklir guðsmenn hafa skilið, að gegnum marg-
víslegar þrengingar ber oss inn að ganga í Guðsríki. —
Lund vor og skapgerð getur aldrei orðið sterk nje
mikilúðleg, fyr en inn-viðir hennar hafa verið treystir
í stormi og regni, engu síður en sól og hinum blíða blæ.
Mannssálin verður margt að líða og reyna, áður en
líkur eru til, að henni vaxi vængir og ásmegin. Hún
verður að standa andspænis gleði og sorgum, taka
ákvarðanir sínar á vegamótum ólíkustu sjónarmiða,
hitna í afli margvíslegra kenda, og kunna að standast
áföll ýmislegra vonbrigða.
í þessari baráttu stendur mannssálin, í hinsta skiln-
ingi ern andspænis skapara sínum. Hann einn getur
rjett hina frelsandi hönd yfir djúpið, af vjer hrópum
og biðjum.
í kristinni kirkju eru sunnudagarnir fyrir hvíta-
sunnu allir helgaðir hinu sama umhugsunarefni, krafti
bœnarinnar.
Kristur er horfinn til himins. En hann hafði gefið
lærisveinum sínum það dýrlega fyrirheit, að hann
mundi senda þeim heilagan anda máttarins, svo að þeir
mundu einnig geta gert þau kraftaverk, sem hann gerði.
„Og allir þessir voru með einum huga stöðugir í bœn-
inni“, segir Postulasagan.
Þeir vissu, að þegar Meistarinn gerði kraftaverk, eða
flutti sínar yndislegu kenningar, svo að hjörtun tóku
að brenna, þá hafði hann venjulegast verið á bæn nótt-
ina áður — beðið til Guðs, jafnvel þangað til að ásjóna
hans ummyndaðist og varð ljómandi. — Haim hafði
dvalið í bæninni, þangað til hann var orðinn hlaðinn
af guðlegum krafti. — Nú þegar þeir voru einir eftir,
skildu þeir loks, að þeim bar að nota hina sömu aðferð
— að vera með einum huga stöðugvr í bœnimú.
2*