Hlín - 01.01.1941, Qupperneq 56

54
Hlín
Móðir hennar hafði veikst þunglega, svo að brjóst
hennar geltust. Þær urðu bestu vinkonur og samrýndar
eftir það, móðir mín og hún.
VI.
Það var fremsta lífseinkunn móður minnar að henni
fjell sjaldan verk úr hendi. Henni fanst það hreint
óeðli og andstygð að nokkur væri iðjulaus. „Sá, sem
uppelst iðjulaus á það á hættu að deyja ærulaus“, sagði
Jón biskup Vídalín í einni stólræðu sinni. Sú setning
var eins og töluð út úr hjarta hennar.
„Verið nú ekki að hangsa þetta, krakkar!“, sagði hún
oft við okkur, þau eldri, þegar við nentum ekki einu
sinni að leika okkur. Svo fjekk hún hverju fyrir sig
eitthvert verkefni. Eins var hún aldrei í vandræðum
með að finna vinnufólkinu nóg að starfa. Þó þótti hún
ætíð sanngjörn í kröfum, svo allir gerðu fúslega eins
og hún bauð.
Fyrstu 7 árin var heimilið í Reykjavík, þar næst í 6
ár í Odda á Rangárvöllum og síðast á Akureyri í 35
ár, þar til hún dó.
í Reykjavík man jeg hana sísaumandi eða heklandi,
prjónandi, bródjerandi, skattjerandi eða baldýrandi.
Þessar síðastnefndu hannyrðir eru nú sjeldsjeðar, en
voru mjög iðkaðar um það leyti til að skreyta peysur
og pils og borða tilheyrandi skautbúningnum okkar,
eins og Sig. málari Guðmundsson hafði sagt fyrir um.
Allar heldri konur reyndu að koma sjer upp þessum
fagra klæðnaði og mamma hjálpaði mörgum til þess.
Seinna gerði hún stundum mikið að því að prúðbúa
nokkuð stórar brúður, þessum tyllibúningi, og selja út-
lendingum.
í Odda fór allur hennar tími í að stjórna búinu,
koma ull í fat og mjólk í mat og skamta öllu fólkinu.
Oft var alt að 20 manns á heitnili og mikill gestagang-