Hlín - 01.01.1941, Side 58

56
Hlín
»Tunglið, tunglið taktu mig,
berðu mig upp til skýja,
þar situr hún móðir mín
og kembir ull nýja«.
Þessi vísa fanst mjer eins og kveðin beint um mömmu
mína, komna í vinnu uppi í æfintýrahimni hjá guðs-
móður, sem var að breiða úr sinni maríutásu.
í Odda hafði hún oft svo mörgu öðru að sinna að lít-
ill tími var afgangs til að sitja við rokkinn og kemburn-
ar. Á svo stóru heimili, þar sem svo margar hendur
voru sívinnandi, þurfti mikla fyrirhyggju, fyrirsögn og
eftirlit. En þar hafði hún vinnukonum á að skipa til að
spinna. Auk þess voru hjá okkur niðursetningar, aldr-
aðar konur, ein eða tvær, sem spunnu mikið. Einkum
munaði um eina þeirra, sem hjet Kristgerður og var
hjá okkur lengi. Hún var öll bækluð af gigt og átti erf-
itt með gang. En spunnið gat hún, þó hnýttar væru
hendurnar, og hún sat á rúmi sínu alla daga og spann.
Oft raulaði hún vísu fyrir munni sjer til samlætis rokk-
hljóðinu og var ætíð söm og jöfn. Hún og rokkurinn
voru orðin ein samgróin heild, ein gamaldags lífsafli
knúin spunavjel, sjálfhreyfingur. Það voru mestu firn
af ull, sem hún kom í band, og var hún því móður
minni mjög kærkomin á heimilið.
Einkum var tilkomumikið að kynnast allri iðjunni í
baðstofunni á vökunni. Baðstofuhúsið var 27 álnir milli
stafna, en þar af gekk dálítið hjónaherbergi í suðurend-
anum. Hver sat á sínu rúmi, stúlkurnar í öðrum enda
baðstofunnar og piltarnir í hinum. Stúlkurnar spunnu,
kembdu, prjónuðu, hespuðu, saumuðu og gerðu skó.
Piltarnir stunduðu sitt, einn rakaði gæru, annar dittaði
að amboðum, þriðji fljettaði hrosshársreipi, fjórði
saumaði skinnsokk og brók og sá fimti' óf á vefstól, og
jeg spólaði á spólurokk. Stundum las faðir minn eða