Hlín - 01.01.1941, Page 60

58
Hlín
spónasmið til að smíða úr mörgum nautshornum fagra,
svarta spæni. Á þá gróf hann höfðaletur, sem enginn
gat lesið nema gamla Þura. Allir hrútshyrningarnir,
sem við höfðum fengið frá Kraga, voru orðnir slitnir
og brenglaðir, svo mömmu þótti þeir ekki boðlegir
fólki.
Loks man jeg eftir búfræðingi, sem hún fjekk úr
Borgarfirði til að kenna sjer nýjungar í mjólkurfræði
og ostagerð. Hann var í tvo daga við að hleypa mjólk
í stórum pottum og kirnum og sía og pressa draflann.
Jeg kallaði hann ostahleypir, og við fengum kjúku og
mysuost í marga daga.
Alt þetta margvíslega starf á heimilinu er mjer svo
minnisstætt, því það var svo lærdómsríkt og skemti-
legt að fylgjast með því.
Stundum fjekk hún þaulvana vefara, langt að, til að
setja upp vef og vefa fyrir sig, ef vefnaðurinn var
margbrotinn. Með hans hjálp gat hún komið hugsjón-
um sínum í framkvæmd og óf hann síðan margvíslega
bekkjótt brekán og gólfábreiður úr grófri ull, en stund-
um úr tvisti marglita, skrautlega borða til að hafa í
svuntur eða neðan á millipils eins og þá var móðins. —
Sami vefari var afbragðsduglegur þófari og bætti því
verki á sig að þæfa mikinn vaðmálsstranga áður en
hann fór. — Það gerði hann úti í fjósi, í einum básnum,
og var slegið rimlum fyrir, svo enginn truflaði hann.
Jeg kom og sá vinnubrögð hans og stóð lengi steinhissa
og gapti, því þarna hamaðist hann þrotlaust eins og
villimaður í búri — nakinn niður að mitti, á brókinni,
berfættur og kófsveittur. Hann tróð og traðkaði og
sparkaði til vaðmálinu undir fótum sjer og rauk upp
úr því hlandgufan. Þannig streittist hann, líkt og veð-
hlaupamaður, án þess þó að færast úr sporunum og
bljes af mæði. — Verðugur er verkamaðurinn laun-
anna, hugsaði jeg, þegar honum var borið kaffi með