Hlín - 01.01.1941, Qupperneq 63

Hlín
61
frábrugðið því sem var á Berðþórshvoli og Hlíðarenda
forðum, en harla ólíkt því sem nú tíðkast. Jeg minnist
þess í sambandi við móður mína, því það var að hennar
skapi. Það gaf henni og hennar líkum mikið annríki og
mikinn metnað, en stritinu fylgdi mikill fagnaður í
aðra hönd. Jeg gleymi því heldur ekki, hve gaman var
að sjá alla sívinnandi og síglaða.
VIII.
í öllu annríkinu var þó ein þrautin þyngst. Það var
að ala börn á hverju ári. Þegar við komum að Odda
hafði mamma eignast fimm börn og það sjötta var á
leiðinni. Jeg var eini drengurinn og þótti argvítugt að
ekki kæmu nema telpur. Jeg þrábað mömmu að láta
nú verða strák. Óskin uppfyltist og Gunnar fæddist.
Jeg man varla að jeg hafi orðið glaðari nokkru sinni,
og allir voru glaðir. Og nágrannakonur komu til að
dáðst að barninu, og drukku kaffi, og röbbuðu margt,
og samglöddust mömmu yfir sveininum unga, líkt og
málverk sýna af hebreskum konum í Betlehem forð-
um, þegar barn var fætt. Mamma var að lauga snáð-
ann og þerraði honum á eftir í kjöltu sinni, en hann
spriklaði af fjöri og konurnar gældu að honum. Þá
sprændi hann snögglega hátt í loft upp og hressilega,
og ein af konunum sagði: „Æ, sko blessaðan himneskan
ungann!“ Þetta þótti öllum gaman og rjett athugað.
Næstu árin á eftir komu svo aftur einlægar telpur,
mjer til angrunar — þangað til Magnús fæddist á Ak-
ureyri og var velkominn.
Alls fæddi mamma ellefu sinnum, og þótti þá nóg
komið, og það þótti mjer líka. Það var einkum á tíma-
bili, á Oddaárunum, sem jeg var áhyggjufullur út af
þessum barneignum. Jeg vorkendi mömmu að standa í
þessu, því jeg fann ætíð á henni, þegar hún fór að
gildna, að skapið varð þyngra og lífið alt daufara.