Hlín - 01.01.1941, Qupperneq 65

Hlín
63
þegar jeg var háttaður og var fótkaldur. Sama gerði
faðir minn, og bæði sögðu okkur systkinum æfintýri.
Það var yndislegt. En á eftir komu bænirnar. Þá syfj-
aði mig og jeg mismælti mig — að sögn — t. d. með
því að segja: „Guðmundur minn góði“, o. s. frv.
Enn man jeg það, að höfuðpersónan í leiknum vildi
láta hlýða boði sínu og banni. Ef jeg ekki gerði það,
breytti hún snögglega svip, svo mjer stóð ógn af. Þá
komu hrukkurnar milli augnabrúnanna, og augnaráðið
varð hvast, og alvöruþrungið. Þessu fylgdi stundum
að hún danglaði til mín hendinni með eldingarhraða og
hitti aðra kinnina. Það var nú allra ægilegast. Jeg man
það ekki sjálfur, en systir mín (Matthea, sem var eldri)
var lengi vön að stríða mjer á því, að mamma hefði
flengt mig a. m. k. í .eitt skifti. Það fylgdi sögunni að
hirtingin hefði gengið erfiðlega vegna sprettharðra um-
brota minna, svo að vinnukonan hefði þurft að hjálpa
og halda fótunum. Þetta er sjálfsaga rjett munað, en
víst er það, að mjer stóð ógn af reiðisvip móður minn-
ar, og endurminningin ein varð mjer meira virði en
langur bóklegur siðalærdómur síðar meir.
X.
Þegar jeg skoðaði fæðingarstofnunina í Dresden, fyr-
ir mörgum árum, vakti það athygli mína, að á veggn-
um í lausnarstofunni voru skrautrituð þessi orð: „Der
Vater kann ersetzt werden, die Mutter nei“. („Fáir
sem faðir, enginn sem móðir“). Þetta mun vera gamalt
þýskt spakmæli og prófessor Leopold (nafnkunnur
fæðingarlæknir) hafði látið rita þetta til minniúgar
læknanemunum, hve dýrmætt væri líf móðurinnar og
nauðsynlegt að bjarga því. — Um sannyrði þessara
orða má deila, og þeir eru nokkrir, sem telja fært að
klekja upp góðum mannslingum líkt og hænuungum
með kjúklingafóstru og láta þræla hjálpa þegjandi til.