Hlín - 01.01.1941, Side 72

70
Eílín
þjáð aí nýmasteinum og andaðist þar 11. ágúst þá um
sumarið.
Æfiskeið Soffíu Skúladóttur var skammvint. En allir,
er til þektu, vissu, að hún gekk eigi heil að starfi, er á
leið æfina. Ljet hún þó lítt yfir vanheilsu sinni og
mintist jafnvel helst á veikindaköstin með gamanyrð-
um. — En hitt munu allir vinir hennar hafa vonað, að
þeir fengju lengur að njóta návistar hennar. — Er og
víst, að íslensk húsfreyjuefni hefðu haft þess fulla þörf
að njóta lengur starfskrafta ungfrú Soffíu. — En „duft-
ið hverfur til jarðarinnar“. Því órjúfandi lögmáli verð-
ur alt hið forgengilega að lúta.
Þá er næm og viðkvæm sál býr í hrörlegu musteri,
getur langt jarðlíf orðið henni of þung raun. Mundi
Soffía Skúladóttir hafa risið undir þeirri raun, að fá
eigi starfað árum samcin? — Jeg hygg tæplega, svo
kappsöm og einbeitt, sem hún gekk til verks. Þarf ei
langt að rekja ætt hennar til þess að finna þessi ein-
kenni: Starfsemina og kappið.
Sem ofurlítinn vott um þakklátsemi sína til hins
látna kennara hafa nemendur Soffíu Skúladóttur á
Akranesi stofnað lítinn sjóð til minnihgar um hana.
Skal vöxtum sjóðsins á sínum tíma varið til verðlauna
þeim stúlkum á Akranesi, er fram úr skara við nám í
húsmæðrafræðum. — Munu stofnendur ætlast til, að
framtíðin geymi þannig nokkum vott hins merka
brautryðjendastarfs Soffíu Skúladóttur í þágu hús-
mæðrafræðslunnar á Akranesi.
Svafa Þórleifsdóttir.