Hlín - 01.01.1941, Qupperneq 77

Hlín
75
lyndi hinnar skapföstu, þrekmiklu konu, sem hvergi
lætur bugast, þótt syrti að. — En þó að ljós sólarinnar
væri hætt að lýsa leiðina hennar ömmu, þá lýsti henni
annað ljós, hið milda ljós hins fórnfúsa, óeigihgjarna
kærleika, sem gerði alt bjart og hlýtt í kringum hana.
Við bjarmann frá þessum innra eldi, vann hún öll sín
mörgu og miklu störf í þágu þess heimi'lis, er hún unni,
eins og alsjáandi væri, — og andlit hennar var bjart og
blítt, þegar dótturbörnin komu að knjám hennar í
rökkrinu, til að fá að heyra sögu. — Söguna af karls-
syni og kóngsdóttur, sem ekki þektu hvort annað fyr
en sami sólargeislinn skein á brjóstið á þeim báðum. —
Eða á kvöldin, þegar hún settist á rekkjustokkinn hjá
börnunum, og talaði við þau um þann Guð, sem gaf
lífinu ljós. — Og hún benti þeim upp í blástirndan
himingeiminn — þar sem ljósin loga og lýsa dimma
jörð. —
Amma mín var Þingeyingur að ætt, frá Syðri Brekk-
um á Langanesi, — þar var hún borin og barnfædd, og
þar liðu æskuárin. — Svo hvarf hún þaðan vestur í
Strandasýslu, þar vinnur hún aðalæfistarfið og þar er
hún til moldar borin.
Þegar amma mín og afi hófu samstarf sitt, voru þau
mjög fátæk, en þau voru samhent og hvort öðru trúir
og ástríkir samferðamenn, — enda fylgdi blessun sam-
starfi þeirra, og þegar þau lögðust til hvíldar að loknu
vérki hins liðna dags — þá voru þau vel efnuð á þann
mælikvarða, sem erfiðismaðurinn og konan í sveitinni
mæla sín verkalaun á.
Það var ekki ætlun mín að fara að rekja æfisögu
ömmu minnar í þessum fáu orðum. — Þetta eru aðeins
geislabrot, sem blinda konan veitti inn í sál hinna sjá-
andi, og lýst geta fram í tímann á löngum vökum. —
Æfi hennar var ,eins og flestra þeirra' kvenna, sem
velja sjer hlutskifti sveitakonunnar. — Störfin eru