Hlín - 01.01.1941, Blaðsíða 79

Hlín
77
en það er lítill og hörlegur bær innarlega í Eyjafirði.
— Að hugur minn stöðvast nú einmitt við þau er ef til
vill af því, að jeg vissi þá, að það yrðu síðustu jólin mín
þar, en þó öllu heldur það, að þá var hún nýlega horf-
in, að sýnilegum návistum, sem æfinlega skipar önd-
vegið í huga mínum, þegar hann reikar til æskuáranna,
en það var hún „mamma“ mín. — Og þó hún væri ekki
mín rjetta móðir veit jeg það, að tilfinningar hennar til
okkar fósturbarnanna hennar voru eins ástríkar og við
hefðum verið hennar eigin börn. — Það er myndin af
þeirri konu, sem mig langar nú til að biðja þig, „Hlín“
mín, að geyma fyrir mig.
Æfisaga hennar er ekki margþætt eða rík af stórum
viðburðum, en hún er saga svo ótal margra íslenskra
kvenna, sem unnið hafa lífsstarf sitt í kyrþey, og aldrei
hafa komið út fyrir takmörk fæðingarsveitar sinnar.
Ingibjörg Tómasdóttir var fædd 7. apríl 1846 að Holti
í Hrafnagilshreppi, foreldrar hennar voru hjónin, Tóm-
as Jónsson og Þuríður Davíðsdóttir, og var hún yngst
af fjórum börnum þeirra, er til fullorðinsára komust.
24 ára gömul giftist hún jafnaldra sínum: Sigfúsi Sig-
fússyni, frá Arnarstöðum í Saurbæjarhreppi, og byrj-
uðu þau búskap í Holti, en fluttu síðan fram í Saur-
bæjarhrepp, og bjuggu þar á nokkrum stöðum, en
lengst og síðast í Æsustaðagerði, nálægt 30 árum, og þar
misti hún mann sinn 7. október 1917 eftir 47 ára sam-
búð. — Þeim hjónum varð ekki barna auðið, en 5 fóst-
urbörn ólu þau upp, sem öll kölluðu þau pabba og
mömmu, og sem áreiðanlega fundu aldrei til þess, að
þau væru ekki í foreldra höndum.
Ekki var Ingibjörg sett til menta í æsku fram yfir
það sem þá tíðkaðist og krafist var til fermingar ung-
menna, en það var í þá daga af skornum skamti, aðeins
lestur og kristinfræði, en það hvorttveggja lærði hún
vel, og það svo, að ekki hef jeg heyrt betri lesara, og er