Hlín - 01.01.1941, Page 86

84
Hlín
hafa kent Guðmundi fyrstu bænirnar, sem hann lærði.
— Hann hafði verið næmur og fljótur að læra. — „Jeg
kom að rúminu hans á hverju kvöldi“, sagði hún, „og
las með honum bænirnar, svo signdi jeg litla drenginn
áður en jeg fór frá rúminu aftur“. — Þetta hefur verið
honum eins og vígsla til vaxandi lífs og þroska. — Eins
og þessi móðurlega ástúð og umhyggja hlýjaði litla
drengnum, svo hefur hún aldrei fallið úr minni hins
þroskaða og mentaða manns. — Hann hefur vafalaust
á sínum námsárum, utan lands og innan, „setið við
listalindir“, eins og fleiri. En í hringiðu stórborgalífs-
ins hefur hann ekki gleymt ungu, stillilegu vinnukon-
unni, sem kom til hans eins og góð móðir, og lagði að
sumu leyti undirstöðurnar að hans andlega brautar-
gengi, og bjargaði honum, að miklu leyti, frá því að
verða úti í fyrstu snjóum. Því „lengi býr að fyrstu
gerð“. — Sigríður kendi honum líka að lesa. Hún var
fyrsti kennarinn hans, eins og hann sagði sjálfur. Og
hver veit að hve miklu leyti hún, í öllu sínu yfirlætis-
leysi, hefur mótað þennan mikla ágætismann, sem þvi
miður lifði alt of stutt.
FVá Kollafjarðarnesi fluttist Sigríður að Kirkjubóli,
sem heitmey Gríms Benediktssonar, er þá tók þar við
búi eftir föður sinn, sem alment var talinn með
fremstu mönnum hjer í sýslu. — Benedikt var þá ný-
lega dáinn, en sagt var að hann hefði áður mælt svo
fyrir, að Grímur skyldi hugsa þar til kvonfangs sem
Sigríður var. Og reyndist hann þar syni sínum heilráð-
ur í besta lagi, sem vænta mátti, því að Benedikt var
bæði hygginn maður og framsýnn.
Þau Grímur og Sigríður bjuggu allan sinn búskap á
Kirkjubóli — um 40 ár. Þau voru aldrei rík, áttu fyrir
sig, eins og það var kallað. Greiðug voru þau við gesti
og gangandi, enda bar marga þar að garði. Vinsæl með
ágætum, og var það engu síður honum að þakka en