Hlín - 01.01.1941, Side 98

96
Hlin
angraðar og álíti að þær eigi líf sitt eða bú að verja.
En þótt bíeitrið geti orsakað óþægindi og bólgu kring-
um stunguna, er það þó jafnframt gott læknislyf, og þó
sjerstaklega við gigtveiki. — í Mið-Evrópulöndunum,
þar sem bíflugur hafa verið frá ómunatíð, var það al-
gengt læknisráð, fram undir okkar tíma, að láta bí-
flugur stinga gigtsjúka liminn eða líkamshlutann, þar
sem gigtin hafði aðsetur sitt, og þótti löngum gefast
vel. Nú er þetta bíeitur gert nothæft á annan hátt. —
Fyrir rúmum tveim árum var mjer sent útlent tímarit,
þar sem lýst var stóru bíflugnafyrirtæki í Austurríki,
sem ekki var stofnað í þeim tilgangi einum að safna
hunangi, heldur bíeitri. — Bíflugnabúin stóðu þar í
löngum röðum, sennilega svo hundruðum skifti. Með-
fram þeim sátu ungar stúlkur með bíflugnanet yfir
höfðinu, og allstórt, hvítt þerriblað í kjöltunni. Þegar
bíflugurnar settust á þerriblaðið, stjakaði stúlkan við
flugunni, sem þá stakk eiturbroddi sínum í blaðið, en
þerriblaðið drakk eitrið samstundis. Úr þessum þerri-
blöðum var svo eitrið unnið á auðveldan hátt, og úr
því búinn til gigtaráburður, sem læknarnir skrifa lyf-
seðla sína upp á til lyfjabúðanna, og þær svo selja dýru
verði.
Jeg hef nú hjer að framan minst á aðeins örfá atriði
af því, sem jeg þó svo gjarnan vildi hafa sagt, um lifn-
aðarhætti bíflugnanna og nytsemi þeirra. — Eftir er nú
aðeins að segja frá þeirri litlu tilraun, sem jeg gerði
með bíflugnaræktun hjer á landi.
Eftir að jeg hafði kynst hinu merkilega lífi og nvt-
semi bíflugnanna, langaði mig til að fá úr því skorið,
hvort hjer á landi væri sá gróður, sem bíflugurnar
gætu unnið úr hunang, og í öðru lagi, hvort sumar-
veðráttan væri nægilega hlý til þess að bíflugurnar
gætu unnið að hunangssöfnun, og í þriðja lagi, hvort
þær gætu lifað af hinn langa, íslenska vetur. — Jeg bar