Hlín - 01.01.1941, Page 114

112
Hlín
Að öllu þessu athuguðu má það ljóst vera, að saga
sú, sem enn lifir hjer við fjörðinn, og mun víðar kunn,
hefur við nokkuð að styðjast. En hún er þannig: Konu
nokkurri, sem fanst ungdómurinn gefa sig meira við
gleðskap en vinnu, eins og enn er títt um gamalt fólk,
sagðist svo frá sinnar æskudögum: „Þá rakaði jeg
Hvammsfjörð á milli mála og passaði Satan í vöggu!“
— Á þessu má skilja, að þá hefur verið höfð uppistaða
á Hvammsfirði og hefur það verið allgott starengi.
Stíflugarðurinn hefur þá verið þar, sem nú eru eyj-
arnar. — Tímans tönn hefur svo nagað skörð þau, sem
nú mynda straumana, en íslenskir þjóðhættir friðhelga
skörð í varnargörðum. — Gerist nokkur svo djarfur að
rengja þessa frásögn, vil jeg góðfúslega benda þeim
hinum sama á, að í Árbókum Espólíns er frásögn um
konu eina mikla, sem druknað hafði, og rekið á fjörur
á Rauðasandi.
II.
Staumarnir hafa mikil áhrif á ferðalög og vinnuhætti
eyjamanna, þar sem þeir eru ófærir á móti, jafnvel
öllum íslenskum skipum. Verða menn því að vera ár-
vakrir og taka hentuga tímann, annars kostar það bið
um heilt sjávarfall, eða 6 klukkustundir. — Þegar stór-
streymt er, myndast jafnvel fossar í ströngustu straum-
unum og hryllir margan hraustan við að eiga að fljóta
á smábátum yfir þá og margur meyjarskrækur hefur
þar heyrst. — Alt kemst þetta þó upp í vana, og flestir
hafa gaman af, áður en varir, að fara þá, og eftir því
meira sem þeir eru harðari. — Allir, sem kynnast
straumunum, muna þá jafnan þafan af, sem kemur af
hinni miklu fjölbreytni þeirra og fegurð í allri fjöl-
breytninni. — Þeir eru „ægilegir og undrafríðir, ang-
urværir og brosblíðir11. — Þeir drynja svo heyrist í
fjarska, hjala eins og barn við brjóst móður. — Á þá