Hlín - 01.01.1941, Síða 123

Hlín
121
álfar komu með gull og gersemar til mannsins, sem sat
á krossgötunum, og buðu honum alt að gjöf, ef hann
vildi gerast þeirra maður og ganga með þeim í hólinn
eða hamarinn. — En þeir, sem ekki stóðust þá freist-
ingu, og ljetu ginnast af álfum, töpuðu sínu mannlega
eðli, urðu ekki lengur menskir menn. Þeir urðu álfar
og vildu með álfum búa. — Hinir, sem stóðust allar
freistingar álfanna, þar til dagur ljómaði á lofti, urðu
menn að meiri. — Þeir, sem höfðu staðist þá eldraun
að afneita gulli og gersemum álfanna og neitað að
ganga með þeim í hamarinn, áttu vöggugjafi'rnar sínar
óskemdar og höfðu jafnframt öðlast þann þroska og þá
skapíestu, sem fylgdi þeim æ síðan.
Þessi krossgötutrú er ekki annað en það, sem alla-
jafna er að gerast. Það er sá vandi, sem við verðum
altaf að velja um, að skilja kjarnann frá hisminu,
leggja hin andlegu verðmæti á vogarskálar gegn gulli
og fánýtu heimsglysi.
Við höfum öll setið á krossgötum og erum altaf að
koma þar öðru hvoru á vegferð vorri. — Svo er það
um líf einstaklingsins, — En slíkt getur einnig komið
fyrir heilar þjóðir eins og nú á sjer stað.
Öll íslenska þjóðin situr nú á krossgtöum, þar sem
hún á svo að segja að velja á milli gullsins, sem nú
flæðir yfir landið, og hinna dýrmætustu fjársjóða, sem
hún á, tungunnar, þjóðernisins og þjóðarmetnaðarins. -
Ef til vill höfum við aldrei fremur en nú, átt á hættu
að týna vöggugjöíunum, og þá um leið þeirri gleði, sem
þær veita.
Við íslendingar erum ekki hernaðarþjóð, og við
stöndum uppi varnarlausari fyrir árásum hernaðar-
þjóða, ef til þess kæmi. Samt eigum við mörg varnar-
virki í voru landi. Varnarvirki trúar, siðgæðis og menn-
ingar. Jeg á við heimilin og mentastofnanirnar.
Mjer finst ekki eiga illa við að minnast á heimilin