Hlín - 01.01.1941, Qupperneq 124

122
Hlín
hjer, þar sem svo margar konur eru saman komnar,
því að fyrst og fremst eru heimilin þeirra verk. —
Góð heimili hafa ætíð verið, og munu ætíð verða, þær i
ódáinslindir, sem hin uppvaxandi bernska og æska
hafa drukkið úr lífsins veigar.
Veganestið, sem vöggudísirnar og uppeldið hafa í
sameiningu veitt manninum, hafa oft orðið honum þau
vopn, sem ekkert hefur bitið á, þegar hann hefur kom-
ið út á vígvöll lífsins. — Þeirra vegna hefur hann stað-
ist þá raun að sitja á krossgötum og varist ginningum
álfanna, þar til dagur ljómaði um alt loft.
Starf heimilanna og mentastofnananna er mikilvægt
og erfitt. Við þekkjum það öll, að ekki fellur alt sæði í
góða jörð. — Samt dettur engum í hug að hætta að sá.
— Á hverju vori undirbúum við jörðina til uppskeru
og felum árangurinn „Guði sem ávöxtinn gefur“. — Á
sama hátt munu íslensk heimili og menningarstofnanir
aldrei hætta að sá í akur þjóðlífsins með þeirri trú, sem
flytur fjöll, þeirri von, sem alt sigrar, og þeim kær-
leika, sem er öllu máttugri. — Þá munum vjer upp-
skera hina sönnu gleði.
R. E.
Geiturnar, vinkonur mínar.
Eftir unga, norðlenska sveitastúlku.
Geiturnar eru bæði óumræðilega skemtilegar skepn-
ur og óumræðilega leiðinlegar. — Þær vilja æfinlega
hafa sitt fram, þær eru frámunalega þráar, en þó hug- )
deigar og ragar, svo öllum sem huglausir eru, er líkt
við geit (raggeit). — Þær eru líka svo góðar og kven-
elskar, að engin skepna, sem við höfum undir höndum,
jafnast á við þær. — Vandfundin er samt sú geit, sem
I