Hlín - 01.01.1941, Blaðsíða 125
Hlín
123
trúir manninum alveg, altaf gerir einhver tortrygni
vart við sig, ef alt er ekki eins og vant er. — Geiturnar
eru mjög vanafastar, vilja helst láta mjólka sig á sama
stað í kofanum og vera á sama stað á jötunni. — Þegar
við systur mjólkum, þá sitjum við sín í hverju horni á
kassa, og svo koma geiturnar til okkar, altaf þær sömu
í hvert horn. Það er gaman að mjólka þær, en erfitt,
júgrin eru svo stór. í bestu geitunum er meira en lítri
í mál. Mjólkin er svo holl og góð, að fátt jafnast á við
hana, enda eru geiturnar með afbrigðum hraustar
skepnur. — Geiturnar gegna vel kalli og koma hlaup-
andi þegar mjaltakonan kallar á þær, en þær vilja að
það sje gert á sama tíma hvert mál, annars reiðast þær
og fara.
Á vorin, þegar þeim er smalað heim til að færa kiðl-
igunum frá, eru þær svo ljónstyggar, að engum mundi
detta í hug, eftir hálfan mánuð, að það væru sömu
skepnurnar. — Þær eru eltar fram og aftur með ánni,
í björgunum, sem eru mjög há og hættuleg með pört-
um, þar hlaupa geiturnar um eins og á sljettu gólfi og
fara oft á stalla, sem engum manni er færst að komast
á. Stundum gengur mikið á, það þarf að síga eftir þeim.
en sem betur fer gengur smölunin oftast stórslysalaust,
hún stendur yfir í fleiri daga, því ferðalaginu þarf að
haga eftir veðri. Geiturnar sækja æfinlega í goluna og
eru afleitar í miklum sunnanvindum, þessvegna er set-
ið um að smala, þegar hafgolan kemur.
Loks hafast þær þó allar með litlu kiðlingana sína.
Þeir eru þá svo yndislegir, að engin skepna undir sól-
inni jafnast á við þá. Þeir eru liðugir og silkimjúkir,
röddin svo silfurskær eins og ljettur lækjarniður. — En
þeir eiga svo bágt, hafa aldrei í hús komið og ekki einu
sinni sjeð mann, nú þurfa allir að skoða þá og kjassa,
eina bótin að geitskepnurnar eru fijótar að átta sig á
hlutunum.