Hlín - 01.01.1941, Síða 126

124
Hlín
Svo koma mestu sorgardagar ársins, það er þegar á
að lóga kiðlingunum. Við systkinin höfum oft felt tár
yfir þeim síðustu æfistundirnar. — Það þýðir ekki að
tala um það, þeir geta ekki allir lifað. — Þeir sem lifa
eru fluttir langt í burtu, til þess að þeir finni ekki
mömmurnar aftur. — Það hefur komið fyrir, að við
höfum fengið að hafa alikiðling, en það verða æfinlega
vandræðaskepnur, labba innan um allan bæ og hoppa
upp um borð og bekki. — Hvergi nokkursstaðar er
hægt að hafa garðholu fyrir þeim, þær gera sjer svo
dælt heima. — Það er erfitt að girða fyrir geiturnar,
það er svo ótrúlegt hvernig þær komast allsstaðar, það
er sagt að ef þær komi hausnum, þá sjeu þær vissar
gegnum alt.
Fyrstu dagana eftir kiðlingamissinn eru geiturnar
óstiltar og koma ekki heim á kvöldin, svo við verðum
að sitja hjá þeim fyrstu vikuna. Það er nú gaman að
mörgu leyti, þá kynnist maður lunderni þeirra og öll-
um siðum. Oft halda þær alveg hópinn, og fara greitt
yfir og leggja sjer ekki til munns nema það besta. —
Þær standa svo og stangast langa tímana, hátt uppi,
svo hornaglamrið heyrist langar leiðir. Það er mjög
gaman að horfa á þær, þegar þær eru í góðu skapi.
Þær rísa á afturfótunum og dansa alveg og vinda sjer
til. Jeg hef oft óskað mjer að vera eins liðug og geit-
urnar. — Þær koma sjálfar heim flest kvöld, að minsta
kosti fyrripart sumarsins, þá er gaman að koma á kví-
arnar, allar koma þær á móti manni, þá byrjar orustan
strax um að láta mjólka sig fyrst. Þær nudda sjer upp
við okkur, naga mann og sleikja, og geta orðið alveg
óþolandi. — Veturgömlu huðnurnar eru þó verstar,
þær eru svo montnar af því að vera mjólkaðar, að
heyra þessa rokna boga í fötuna, svo berjast þær út af
plássinu eins og þær eigi lífið að leysa.
Þegar líða fer á sumraið, fara þær að sækja í garð-