Uppeldi og menntun - 01.07.2008, Page 14

14
verður sterkari þegar þau eru fleiri en eitt í viðtalinu. Flest eru þau líka afslappaðri
þegar þau eru með vinum sínum en ein með fullorðnum (Eder og Fingerson, 2003;
Graue og Walsh, 1998; Greig og Taylor, 1999; Jóhanna Einarsdóttir, 2003; Mayall, 2000;
Parkinson, 2001).
Stuðst var við aðferðir við barnaviðtöl sem Doverborg og Pramling-Samuelsson
(2003) hafa sett fram, svo og tillögur og ráðleggingar Graue og Walsh (1998). Eftirfar-
andi viðtalsrammi var hafður til viðmiðunar í viðtölunum:
1. Nám og kennsla í skólanum
Hvers vegna segjast börnin vera í skóla?
Hvað segjast börnin læra og gera í skólanum?
Hvað segjast börnin eiga að læra og gera í skólanum?
Hvað segja börnin að starfsfólkið geri í skólanum?
Hvað segja börnin að starfsfólkið eigi að gera í skólanum?
2. Líðan barnanna í skólanum
Hvað finnst börnunum skemmtilegt í skólanum?
Hvað finnst börnunum leiðinlegt í skólanum?
Hvað finnst börnunum erfitt í skólanum?
Hvað finnst börnunum ekki erfitt í skólanum?
3. Þátttaka í ákvörðunum
Hverju segjast börnin mega ráða í skólanum?
Hverju segjast börnin ekki mega ráða í skólanum?
Teikningar barnanna
Kostir þess að nota teikningar í rannsóknum með börnum eru að þær gefa kost á
óyrtri tjáningu auk þess sem börnin eru virk og skapandi þegar þau teikna. Flest börn
eru einnig vön því að teikna, þau geta breytt og bætt við teikningarnar eins og þeim
hentar. Teikningar eru myndræn gögn sem geta gefið innsýn í það hvernig sum börn
sjá hlutina þó svo að öðrum börnum henti ekki að tjá sig með teikningum (Clark,
2005; Dockett og Perry, 2005; Jóhanna Einarsdóttir, 2007b; Parkinson, 2001; Punch,
2002; Veale, 2005).
Börnin voru beðin um að teikna það sem þeim finnst skemmtilegt og leiðinlegt í
skólanum á samanbrotið a4 blað. Á annan helming blaðsins teiknuðu þau það sem
þeim finnst skemmtilegt í skólanum en á hinn helminginn það sem þeim finnst leið-
inlegt. Rannsakandinn ræddi við þau um það sem þau teiknuðu og skrifaði útskýr-
ingar þeirra á bakhlið blaðsins.
Ljósmyndir barnanna
Ljósmyndun barnanna var notuð sem gagnaöflunaraðferð. Rannsakandi fékk börnin,
eitt og eitt í senn, til að fylgja sér um skólann og sýna það markverðasta og taka um
leið myndir á stafræna myndavél. Með þessu móti var gagnasöfnunin að hluta til í
höndum barnanna: þau völdu það sem þau vildu mynda og gátu myndað það sem
skipti þau máli. Rannsakandi prentaði myndirnar síðan út og setti saman bækling
„VIð megUm RÁðA þegAR VIð eRUm búIn með bækURnAR“