Morgunn - 01.06.1942, Qupperneq 33

MORGUNN
27
og fegri en þá vér síðast hana sáum,
af sálarinnar þroska fegurð gædd.
Um sannanirnjar af líkamningafyrirbrigðum verður
•ekki farið fleiri orðum að sinni, þótt sum veigamestu
sönnunargögnin séu ónefnd enn, eins og t. d. það, að
tekizt hefir að ná í vaxmót af líkömuðum höndum fram-
liðinna og bera þau saman við fingui*mót þeirra, sem
til voru frá jarðlífi þeirra. Þótt mikið hafi um það verið
aeilt, er það yfir allan efa hafið, að stórmerkileg slík
fingurmót fengust hjá miðlinum fræga, ,,Margery“, sem
minnzt er annars staðar í þessu hefti. En sem dæmi þess,
hve stórkostlegt er sannanamagn líkamningafyrirbrigð-
anna leyfi ég mér að tilfæra játning hins heimsfræga líf-
eðlisfræðings próf. Richet við Sorbonneháskóla í París,
sem rannsftkaði þessi fyrirbrigði með ýmsum miðlum í
samfellt þrjátíu ár, og honum varð það beinlínis þjáning,
að þurfa að viðurkenna raunveruleik þeirra, því að það
gekk vitanlega í berhögg við þann grundvöll, sem öll
efnishyggjuvísindin höfðu byggt tilveru sína á. En hann
var sannur vísindamaður og því beygði hann sig að lok-
um fyrir staðreyndunum. Játning hans, sem vakti feikn-
arlega mikla athygli í vísindaheiminum, þegar hann birti
hana, og varð mörgum til sárra vonbrigða, sem vænta
sér alls annars af 30 ára rannsóknarstarfi hans, hljóðar
á þessa leið:
„Spiritistarnir hafa álasað mér fyrir að nota orðið
,,absurd“: fjarstæða, og þeim hefir ekki skilizt, að það
varð mér veruleg kvöl að þurfa að játa raunveruleik
þessara fyrirbrigða. En að biðja lífeðlisfræðing, eðlis-
fræðing eða efnafræðing að játa, að líkamsmynd, sem
hefir blóðrás, hita og vöðva, sem andar frá sér kolsýru,
hefjr líkamsþunga, talar og hugsar, — geti streymt út
af mannlegum líkama, það er að biðja hann um áreynslu,
s,™ er honum sannarlega þjáningarík. Jú, það er ,,ab-
surd“, það er fjarstæða, en engu að síður: „ÞaS er satt!“