Morgunn - 01.06.1942, Qupperneq 82

76
M O R G U N N
gert það. Vér höfum vanizt því, að nefna þá hluti illa,
sem eru oss andstæðir á einhvern hátt, enda þótt' þeir
séu oss, dýpra skoðað, til ómælanlegrar blessunar.
Myrkur og ljós eru hvort tveggja jafn nauðsynleg
fyrir þróun lífsins, nýsköpun þess og viðhald, og þau eru
i eðli sínu hvorki góð né ill. Sama sólin, sem er voru
kalda landi svo mikil blessun, að vér fögnum hverjum
geisla hennar, sem dýrmætri náðargjöf frá Guði, því
að hér vekur hún líf, tortímir lífi sumra annarra suð-
lægra landa og leggur í auðn gróður þeirra, deyðir dýr
merkurinnar. — Þannig er sólin sjálf, sumum blessun,
en getur orðið öðrum böl. Þó dettur engum heilvita
manni í hug, að formæla sólinni fyrir þetta. Vér vitum,
að það eru staðbundnar aðstæður, en ekki sólin sjálf,
sem ráða því, hvort Ijós hennar og hiti verða til blessun-
ar eða ekki. Með tilhneiging sinni til að gera ópersónuleg
öfl náttúrunnar að persónum, hefir maðurinn gert ljósið
að ímynd hins góða en myrkrið að ímynd hins illa.
En í reynslu vorri hljótum vér oft að komast að þeirri
niðurstöðu, að náð myrkursins er dýpri en mál vort gefur
til kynna. Hver er sá, sem hefir borið þungan og þreyt-
andi sjúkdóm, að hann hafi ekki lært að blessa hvíld
og kyrrð myrkursins? Hver er sá, sem hefir borið þunga
þreytandi starfsdags, að hann hafi ekki fundið hinn
Ijúfa og nærandi frið kvöldsins, þegar húmið leggst
utan að hvílu hans og þreyttum líkama? Byrgjum vér
ekki sjón vora og snúum oss undan sólinni, þegar augað
er sjúkt og birtan vekur því kvöl og óþægindi? Ljósið
getur þannig bæði læknað og sýkt.
Myrkrið er hins vegar óumflýjanlegt skilyrði fyrir
ílestar tegundir sköpunarinnar. Sköpun verður fyrir
samruna andstæðna, og myrkur er nauðsynlegt atriði
á þessu fyrsta stigi sköpunarinnar. Sæði plöntunnar
þiggur raunar yl frá sólunni, en það er þakið hýði, sem
annað hvort útilokar ljós hennar eða dregur að miklu
úr áhrifum þess. — Þegar sæðið er fallið í jörðina, er