Morgunn - 01.06.1942, Blaðsíða 109

MORGUNN
103
vr efri deild skólans var staddur inni hjá mér. Hann
ætlaði að hlusta á yngri nemendurna. Hann hafði tekið
sér sæti hjá borði út við gluggann. Ég veitti því þá at-
hygli, að hann starði nokkuð ákveðið fi*am fyrir sig,
vins og hann væri að virða eitthvað fyrir sér. Ég ætlaði
að fara að ávarpa hann, en hann varð fyrri til og sagði
við mig: ,,Hann á gott, sem dregur þriðja miðann ofan
frá talið“. „Því heldur þú það“, spurði ég. ,,Það stendur
á honum: bjarndýrin“. „Hvernig veiztu það“, spurði ég
„Ég sé það“ svaraði hann aftur. Ég tók miðann úr bók-
inni og leit á hann. Jú, þetta stóð alveg heima. Var þetta
tilviljun? Hvorugur okkar vissi öðrum meira um það,
«r á miðunum kynni að vera. Án þess að spyrja hann
frekara um hvernig hann sæi þetta, ákvað ég að reyna
þetta betur. Ég tók nú um einn miðann, sem var neð-
arlega í röðinni og spurði hann hvort hann sæi hvað á
honum stæði. Eftir nokkrar sekúndur svaraði hann „úlf-
aldar“. Þannig héldum við áfram með 12 miða og brást
liað aldrei að hann segði rétt til um það, er á þá var
skrifað. Þá urðum við að hætta. Hvorki ég eða aðrir
höfðum vitað, að hann væri slíkum hæfileikum búinn.
Þegar mér gafst tækifæri til, tók ég hann afsíðis og
spurði hann nánara um þetta, hvernig hann hefði farið
að lesa á miða í bók, sem hann hafði ekki einu sinni
hönd á, heldur lá uppi á kennaraborðinu, allfjarri hon-
um. Hann sagði mér að fyrir framan sig hefði hann séð
'Stórt hvítt spjald. Rétt á eftir hefðu komið á það stórir
dökkir prentstafir, mjög skýrir. Fyrir framan orðið
bjarndýr hefði hann séð með smærra letri: „Þriðji mið-
inn“. Hann kvaðst hafa sett þetta í samband við miðana
1 bókinni. Hér er ekki um beina sjónarskynjun að ræða.
Verkefnamiðarnir voru litlir og aflangir. Orð þau, sem á
þeim stóðu voru skrifuð með bleki. Hér er því táknlegri
aðferð beitt, sennilega af persónuleik vitundar hans
sjálfs, til að koma vitneskjunni um þetta áleiðis yfir í
dagvitund hans. Einhver kann nú að hugsa, að þarna