Morgunn - 01.12.1954, Síða 14

92
MORGUNN
En ekki var þrá andans að neinu meiri svölun en að
því, að þetta væri satt, — að ævintýrin gerðust. Og fyrir
því vildum við reyna, hvort Guð vildi vera svo góður að
senda engla til okkar — sendiboða sína frá öðrum heimi —
eins og til annarra, ef þetta væri satt. Barnið í oss var ekki
dáið; það þráði svo ævintýrið, það þráði svo að sjá nýjan
vott Guðs dásemda og það þorði í einfeldni sinni — svo
umkomulaust og snautt sem það er — það þorði að koma
fram fyrir Guð og hvíslaði ofur lágt: „Elskulegi faðir,
lofaðu mér að sjá ævintýrið líka. Ég á það að vísu ekki
skilið, ég hef ekki unnið til þess — ég hef svo oft efast, átt
svo bágt með að trúa. En þú ert svo góður. Elsku faðir!
lofaðu mér að sjá ævintýrið líka, lofaðu mér að sjá engil
frá þér“. Svona talaði barnið í okkur. Og skynsemi hins
fullorðna manns sagði: Ef Guð hefur sent engla fyrir
löngu síðan inn í þennan jarðneska heim, ef englar eru
til á annað borð, hve skyidi Guð þá ekki geta sent þá nú
á dögum eins og áður? Er ekki Guð æfinlega hinn sami?
Eru ekki þúsund ár fyrir honum sem einn dagur? Skyldi
hann ekki geta gert hið sama nú sem fyrir þúsund eða tvö
þúsund árum? Er ekki eins líklegt, að þeir menn segi satt,
sem nú á dögum segjast hafa séð og heyrt verur frá öðr-
um heimi, eins og þeir, sem lifðu fyrir tvö þúsund árum?
Kæru vinir! með þessum hætti komumst vér út í ævin-
týralífið hér í Tilraunafélaginu. Og óneitanlega er það
ævintýralíf, svo mikið ævintýralíf, að fyrir tíu árum
mundum við heldur en ekki hafa orðið hissa, ef okkur hefði
verið sagt, að slíkt ætti fyrir okkur að liggja.
1 ævintýrunum veltur á ýmsu. Þar er tilbreytnin svo
mikil. Þar er lagt út í svo mikið. Þess vegna komast menn
þar stundum í mannraunir. Ofurlítið höfum við fundið til
þess líka. En vanalega enda ævintýrin vel; og sá, sem lagt
hefur út í mesta áhættuna, ber þar mest sigurlaunin heim
að lokum. Svo vonum við líka, að fari í ævintýrunum
okkar.
Jólahátíðin heldur uppi minningunni um fegursta ævin-