Morgunn - 01.12.1954, Blaðsíða 19

MORGUNN
97
og fjárhirðarnir komust hina fyrstu jólanótt. Þeir hinir
sömu sinna og oftast fremur lítið boðskap jólanna, nema
þá fyrir siðasakir, af því að tízkan hefur kennt þeim að
gera það, til þess að vera eins og aðrir. Þeir hafa ekki rúm
hvorki fyrir englana né Jesúm sjálfan.
Allt þetta minnir oss á orð Krists, þau er fremst standa
í fjallræðunni: „Sælir eru andlega fátækir, því að þeirra
er himnaríki“. Það, sem hann nefnir andlega fátækt, er
eitt af aðalskilyrðunum til þess að vera fær um að standa
í sambandi við annan heim. Fjárhirðarnir voru andlega
fátækir, fyrir því voru hinar himnesku hersveitir sendar
til þeirra.
En fjárhirðarnir, sem vaka um nótt úti yfir hjörð sinni,
geta og verið oss ímynd annarra manna. Jesús nefndi sig
sjálfur hinn góða hirðinn, og hann talaði um sauði sína.
Hann kvartaði um það, að lýðurinn á hans dögum væri
sem hjörð án hirðis, þrátt fyrir alla leiðsögu prestanna,
sem þá voru.
Og hversu oft reynast ekki hinir lögskipuðu hirðar
ófullnægjandi. Þeim hættir svo við að halda hjörðinni of
lengi á sama stað, þeir hugsa of lítið um að leiða hana í
nýtt og grösugt haglendi, þegar hið gamla er upp urið. En
alltaf vekur drottinn þá einhverja aðra menn upp meðal
þjóðanna til þess að vaka yfir hjörðinni; þeir vaka, þegar
aðrir sofa; þeir hugsa og þreyja það, að aftur eldi; þeir
bíða eftir bjartara degi. Þeir standa á varðbergi, hljóðir
og þolinmóðir. Þeir bera smælingjana fyrir brjósti, alla
bina hrjáðu og undirokuðu, hina mæddu og sorgbitnu. Og
til slíkra manna koma ávallt englar Guðs.
Bezta skilyrðið til þess að við getum haldið áfram að
lifa ævintýralífi því, sem hér er um að ræða, er að hafa
hugarfar fjárhirðanna. Annars verðum vér naumast fyrir
valinu.
¥
Það atriðið í frásögu jólaguðspjallsins, sem ég hugsaði
mest um, þegar ég var barn, voru orðin: „og birta drott-
7