Morgunn - 01.12.1954, Qupperneq 31

MORGUNN 109
vera þakklát fyrir það, að ég fékk að byrja jarðlífið fá-
tæk að fjármunum, en rík að andlegri hjálp.
Snemma fékk ég fyrstu reynslu mína fyrir andlegri
handleiðslu. Æskuheimilið mitt var fjölmennt, þar voru
mörg börn og mikill hávaði. En þeim fáu stundum, sem ég
átti frjálsar, varði ég oft til þess að ganga út í kirkjugarð-
inn, og þar settist ég á bekk við gröf litlu systur minnar.
Þá sagði rödd skyndilega við eyra mitt: „Beindu athygli
þinni að vissum punkti, að þúfu eða hóli. Einbeittu auga
þínu að þessu, þangað til þú sér ekkert annað og heyrir
ekkert“.
Og mér tókst þetta. Stundum tók það lengri, stundum
skemmri tíma, en mér tókst það æfinlega að lokum. Nú
segja menn kannske, að röddin hafi látið mig falla í trans.
Ég vissi ekkert um það þá.
Þessi rödd setti svip sinn á líf mitt, en hún krafðist skil-
yrðislausrar hlýðni af mér. Hún krafðist af mér mikillar
þekkingar, alvöru og einlægni. „Þú verður að lesa mikið,
hugsa mikið, lesa erfiðar bækur, iðka þær eins og andlega
leikfimi. Heili þinn verður að rúma margt. Þú ert verk-
færi okkar“. Og ég hlýddi þess. T. d. sökkti ég mér niður
í heimspeki Höffdings, unz mér fannst höfuð mitt vera
að springa.
Og röddin krafðist af mér alvörugefni. En, Guði sé lof,
ég er líka glaðlynd mannvera. Því að þótt alvaran sé innsta
eðli manns, er oss einnig gefinn hláturinn til að gleðja ná-
unga vorn. í hinum fjölmörgu fyrirlestrum, sem ég hef
flutt um dagana, hef ég notað hláturinn af ráðnum huga.
Því að þótt blaðamennirnir, sem sögðu frá fyrirlestrum
mínum, væru mér ósammála um meginatriðin, urðu þeir
samt að segja: „Það má hún eiga, að leiðinleg er hún ekki“.
Og þess vegna fékk ég nógu marga áheyrendur til að
greiða hugsjónum mínum veg, þeim hugsjónum, sem menn
hlógu þá að, en lifa nú eftir.
Næst, þegar ég komst í náið samband við andaheiminn,
stóð svo á, að ég var mikið veik. Skæð barnaveiki gekk í