Morgunn - 01.12.1954, Qupperneq 15

MORGUNN
93
týrið, dýrlegasta viðburð sögunnar. Og okkur er þá ljúft
að minnast þess í dag, að ekki hefur félagsskapur okkar
minnkað lotning okkar fyrir þeim atburði, ekki dregið úr
ást okkar á honum, sem er þungamiðja þess ævintýris.
Aldrei hefur hann staðið skýrari fyrir sjónum vorum en
nú, aldrei fegurri ljóma lagt af honum. Aldrei höfum vér
kunnað eins að meta sannleiksbaráttuna hans eins og nú.
Og aldrei höfum vér verið sannfærðari um, að óhætt er
að treysta orðum hans. Og aldrei hefur löngun okkar verið
eins mikil til þess að feta í fótspor hans eins og nú, þótt
við finnum öll jafnframt til þess, hve veik og ófullkomin
við erum.
Undir þessi orð mín veit ég að þið takið, sem lengst
hafið í þessum félagsskap starfað.
Við segjum utanfélagsmönnum frá fæstu, sem hjá okk-
ur gerist. Það er viturlegast, til þess að starf vort verði
ekki misskilið. En ég vona, að ég segi ekki frá neinu, sem
þörf er á að þagað sé yfir, þótt ég spyrji yður, vini mína í
félaginu: Er það ekki furðulegt ævintýr að eiga iðulega
tal við menn, sem lifað hafa og starfað fyrir þessa þjóð
og fyrir löngu eru horfnir burt af þessari jörð, eða burt
úr þessu lífi ? Er það ekki dásamlegt ævintýr, að Guð skuli
hafa leyft þeim að ná tali af okkur — leyft þeim að kom-
ast í samband við olckur? Og er það elcki fagur vottur um
kærleika þeirra, að þeir skuli hafa gefið sig fram til þessa
starfs, þegar bænarorð vor bárust inn í annan heim? Er
ekki eitthvað af ævintýratryggðinni í þessu, að einn þeirra
manna, sem bezt allra íslendinga hefur sungið guðrækni
og guðlega elsku inn í þessa þjóð, skuli koma hingað að
sambandinu til þess aftur að halda hér áfram því ógleym-
anlega starfi? Skuli koma til okkar með himneskri ást og
blíðu til þess að biðja Guð fyrir okkur, til þess að hjálpa
okkur í öllum vanda, til þess að áminna oss og hugga, til
þess að biðja oss að vera hlýðin Guðs börn, til þess að Guði
megi takast fyrir starfsemi þeirra að veita oss enn bjart-
ara ljós að lifa við en við áður höfðum? Er ekki eitthvað