Morgunn - 01.12.1954, Page 22

100 M 0 R G U N N
af þeim hæfileika, sem til þess útheimtist, að geta séð
engla frá himni.
Sjálfsagt hafa ýmsir af ykkur reynt það í æsku, að vera
fjárhirðar. Ég hef reynt það og mér þykir mjög vænt um
það starf síðan. Ég reyndi líka aðeins það bezta af því;
ég var sumarsmali. Og sumardagarnir, sem ég sat yfir,
eru einhverjir allra sólríkustu dagarnir í lífi mínu. Ég sat
oftast yfir inni á fjöllum, og þar er sólskinið mikið, þegar
íslenzk heiðríkja er í almætti sínu. Þar var ég aleinn og
hljóður dag eftir dag — oft þó með annan dreng með
mér — og starði upp í þetta ómælanlega djúp himinblám-
ans. Þá lukust augu mín upp fyrir dýrð náttúrunnar. Og
þar var fyrsti grundvöllurinn lagður til þess, að ég lærði
að unna þessu máli, því að þar varð ég þess var, hvílíkan
fögnuð það vekur sálinni að hafa mikið og fagurt útsýni.
En enn minnistæðari eru mér þó sumamætumar, sem
ég sat yfir. Þá var ég kominn um fermingu, og þá var ég
jafnan einn. Ég man eftir því, hve hljótt varð um lágnætt-
ið. Þá sat ég yfir niðri í byggð, vanalegast rétt undir fjall-
inu. Þótt ekki yrði dimmt um lágnættið, þá færðist þó ein-
hver hula yfir allt. Og einhver alvara, sem eitthvað átti
skylt við geig, greip huga minn. Þá kúrði ég mig vanalega
niður undir einhverjum hrísrunninum. Og allar ærnar lágu
og jórtruðu í næturkyrrðinni. Og loftið varð svalara, og
köld og vot döggin færðist yfir jörðina.
En sú breyting, þegar lágnættið var liðið hjá og sólin
færðist aftur upp á himininn! Aldrei hefur mér fundizt
náttúran brosa eins og þá, og aldrei sýndist mér átthagar
mínir eins dýrlegir og þá. Og hve það var fagurt að líta
ofan í grasið og sjá þar daggperlur á hverju strái og á
hverju blómi. Hve notalega fögnúðurinn rann inn í barns-
sálina með morgunsárinu, hve þessi geigkennda tilfinning
hvarf fyrir vermandi sólargeislunum! Og þegar fór að
nálgast undir miðjan morgun, hafði mér verið leyft að láta
ærnar renna heim undir túnið, og þá fór ég heim að bæn-
um. Og það er mér þó minnistæðast af öllu, hve mér þótti