Morgunn - 01.12.1954, Qupperneq 20

98
MORGUNN
ins ljómaði í kringum þá“. Ég var að velta því fyrir mér,
hvernig „birta drottins" mundi vera. Ekki fannst mér hún
mundi vera eins og dagsbirtan eða sólarljósið, og því síður
eins og lampaljósið. Helzt hugsaði ég, að hún mundi vera
eitthvað lík tunglsljósi, fögru tunglsljósi; yfir því fannst
mér vera einhver hrífandi töfrablær, eitthvað ævintýra-
kennt við það. En ég gerði mér jafnframt í hugarlund, að
„birta drottins" hlyti að vera enn skærari en hið bjartasta
tunglsljós.
„Og birta drottins ljómaði kringum þá“. Nú er ég sann-
færður um, að ég hef séð „birtu drottins“, að „birta drott-
ins“ hefur Ijómað kringum okkur í ævintýraleit okkar í
Tilraunafélaginu. Við höfum orðið fyrir þeirri miklu gæfu
að sjá mann úr öðru lífi standa fyrir framan okkur í hvít-
um klæðum í skínandi ljósi, sem kveikt er í öðrum heimi.
Það ljós er „birta drottins“. Og það þráum við mjög, um
það biðjum við heitt, að sú birta megi enn oft ljóma kring-
um okkur. Það ljós birtist ekki nema í bili, fáein augna-
blik. Sama hefur og án efa verið um birtu drottins á Betle-
hemsvöllum. En sá, sem eitt sinn hefur séð þá birtu, sann-
færzt um það ljós, um hann Ijómar birta drottins í æðri
skilningi upp frá því, svo að honum verður aldrei dimmt
fyrir augum.
„Og birta drottins ljómaði í kringum þá“. Ljómar hún
ekki kringum okkur? Læsir hún sig ekki gegnum allt
myrkur hins jarðneska lífs? Birtir ekki alls staðar? Birtir
ekki yfir eymd og fátækt mannanna, þegar ljóma drottins
leggur þangað? Leggur ekki birtu inn í sjálft sorgar-
myrkrið? Hverfur ekki jafnvel dimma dauðans? Hvað sjá-
um vér í birtu drottins? Ásvini vora standa þar í ljóman-
um, skrýdda hvítum klæðum, orðna að englum Guðs! Og
er það ekki fylling fagnaðarins og sælunnar? Hugsið þið
ykkur muninn á því og að standa yfir gröf þeirra með
tómt sorgarmyrkrið fram undan sér og einhverja óljósa
von, sem aldrei kemst hærra en að verða blaktandi ljós,
sem við erum að berjast við að láta ekki slokkna í næð-