Morgunn - 01.12.1954, Blaðsíða 35

MORGUNN
113
að hundurinn hefði gengið að mér, hefði hann fengið hug-
rekki til að gera hið sama. Hann sagði mér sögu sína í
stuttu máli: Hann kvaðst hafa strokið að heiman, sig hefði
langað til að fara á sjóinn, en skipið hefði farizt í Jammer-
flóanum. Nú kvaðst hann vera búinn að reika þarna lengi
um, en ekkert hefði annað gerzt en það, að hvíti hundur-
inn hans hefði komið til hans.
Hann fylgdist með mér niður að f jallsrótunum. Við töl-
uðum saman alla leiðina, og ég sagði honum, að ég skyldi
biðja bróður minn að taka hann að sér, hann væri vanur
þess háttar, og nú skyldi hann ekki lengur verða ein-
mana.
Alveg eins var með unga stúlku, sem ég sá við kirkjuna
í Mariefred, og virtist ekki vita, að hún var fyrir löngu
dáin. Ég sá hana líka um hábjartan dag. Eins var ástatt
fyrir tveim munkum, sem ég sá þar líka.
Eg get enga hugmynd gert mér um, hvernig á þessu
stendur. En ég er ekki alvitur!
Þau tímabil koma, að ég er miðill, og mörg tímabil, að
ég er það ekki. En ég er aldrei án sambands við andaheim-
inn. Hann er mér eins raunverulegur og hinn jarðneski
heimur. Og í stærstu raunum ævi minnar hef ég beinlínis
kallað á hann til hjálpar, og hjálpin hefur æfinlega komið
skjótar en jarðneskum vinum hefði verið unnt að veita
mér hjálp.
Það er ekki aðeins í raunum mínum, að ég hef leitað
þessarar hjálpar og fundið hana, heldur einnig í starfi
mínu. Ég hef fundið handleiðslu, sem ekki er unnt að skýra
sem tilviljanir.
Hvernig stóð á því, að ég settist að á Skáni? Eg átti
enga ættingja þar, ekkert, sem kallaði á mig. En þar skrifa
ég hinar sögulegu skáldsögur mínar frá Valdimara-tíma-
bilinu, og í bókasafninu þar finn ég einmitt heimildir, sem
ég þarf að nota. Ég finn þarna heimildir, sem hvergi ann-
ars staðar eru til.
Nú er ég nýbúin að skrifa nýja bók, og það er e. t. v.
8